Ridin' Solo

Ik ga jullie vertellen over de twee meest nare beesten in Australië. De eerste is de hoop snake, een slang die in zijn eigen staart bijt, vervolgens de heuvel af rolt en alleen stopt met rollen als het ergens tegenaan knalt. Ben jij dat, dan bijt deze gifslang je. “Gelukkig” kan je hem naar beneden horen rollen. De drop bear daarentegen, het mentaal verneukte neefje van de koala, komt vaak als een onaangename verassing uit de boom vallen waarna hij tekeer gaat op de prooi of bedreiging waarop deze is gesprongen. Terwijl ik net over mijn alles-is-giftig-en-dodelijk-in-Australie-angst (downunderfobia) heen gekomen was hoorde ik dit verhaal van een stel aardige jongens aan vorige week zaterdag. 

Ik had kort daarvoor mijn eerste solo-eetervaring in een of andere bar/cafe goed doorstaan en besloot na wat wijntjes met boek op de bank dat ik de komende 4 uur niet alleen wilde doorbrengen. Ik moest namelijk wachten totdat de zoon van Geoff, Lancelot, me met Richard, zijn beste vriend kwam ophalen om naar een club te gaan.  Ik had mijn moed bij elkaar geraapt en wat random Australische jongens aangesproken aan de bar of ze me gezelschap wilden houden. Na wat rondjes “fireballs” kwam dit verhaal boven tafel. Ik heb daarna een week lang over deze dieren gedroomd waarna Geoff me uit mijn lijden verloste en de hoax onthulde via de alwetende zoekmachine Google. Had ik ook kunnen doen maar angst maakt kennelijk dom.

Omdat ik werd geweigerd vanwege mijn backpack en mijn tekort aan sluttyness wat een vereiste is om als meisje de club binnen te mogen komen had ik na het geborrel met deze vriendelijke olieplatformlassers en marketingonderzoekers nog 1,5 uur met mezelf te vullen. Het regende regendruppels en dronken, schaars geklede meisjes op straat, dus daar kon ik me niet mee vermaken. Met een sip gezicht moet ik vertellen dat ik een half uur heb rondgedwaald in de stad waarna ik in een overdekt bushokje in mijn notitieboekje heb geschreven totdat het stopte met regenen. Dat was kut en ik voelde me weer heel alleen. Op het bankje waar ik de jongens zou ontmoeten kwam ik een dronken Australisch/Duitse jongen tegen die net een grote som geld vergokt had en vond dat ik niet alleen op een bankje moest gaan zitten als mooi meisje in de grote, enge stad. Hij –als dronken, doch vriendelijke Australier naar eigen zeggen –zou de onvriendelijke kerels bij me weghouden. Zo ben ik het laaste half uurtje doorgekomen. En daarna was het tijd om te dansen wat de rest van de avond oprecht weer helemaal goed heeft gemaakt. De muziekstijl die volgens mij de Melbourne sound wordt genoemd is helemaal fantastisch. Keihard dansen. Wil je weten wat het is google Will Sparks dan, een jongen die op dezelfde school als Lancelot en Richard heeft gezeten en kennelijk heel groots is in Australie. L+R hadden een remix een Sparks lied gemaakt die die avond gedraaid werd in de Cloud 9 waar we tot 7u op moesten wachten. Ondertussen ben ik versierd door een hele mooie lesbische chica. Op een gegeven moment stelde ze me de vraag welke van de twee jongens ik het leukst vond waarop ik twijfelend antwoorde dat ik niet kon kiezen. Zo naief was ik dat ik niet doorhad dat dat de Grote Lesbische Strikvraag niet had gezien; het juiste antwoord was natuurlijk dat ik ze geen van beiden leuk vond. Ze vluchtte snel terug naar haar vriendinnengroep. Gemiste kans dit. 

Anyhow, het was een goede afsluiter van een goede dag. Ik had namelijk verder ook de Titan Arun gezien, de grootste bloem ter wereld die er twee jaar over doet om vervolgens in een maand tijd van 5cm hoogte naar 2,5m te groeien en vervolgens maar twee dagen van die twee jaar in bloei staat. Bij toeval zag ik de week ervoor een poster in de botanische tuinen van Melbourne dat deze bloem dit weekend in bloei zou staan, dus besloot ik er naar terug te keren. De bloem in bloei verspreidt een geur “like a dead possum”, aldus wikipedia, om vliegen en andere pollanisers aan te trekken. Om de geur zo snel mogelijk zo ver mogelijk te krijgen bereikt het bovenste stuk van de kelk de temperatuur van het menselijk lichaam waarna de geur boven het bos uitstijgt. Omdat de vliegen ed voornamelijk ’s nachts actief zijn en de bloem zich daar aan aanpast was de geur in de kas prima te houden. Een beetje vreemd wel. En heel gaaf. 
Verder leerde ik die dag in het Australian Centre of the Moving Image dat er een geluidsfragment in de televisiewereld bestaat die de Wilhelmscream heet; een schreeuw die ooit in de film     Distant Drums werd gedraaid en vervolgens voor tientallen andere films als Star Wars, Batman Begins en twee Lord of the Rings films is gebruikt. Zie compilatie: http://youtu.be/4YDpuA90KEY

Wat ik aan Australische “slang” heb geleerd:
•    Cozzies = kostuum, meestal refererend naar je zwemoutfit
•    Togs = zelfde betekenis
•    Sunnies = zonnebril
•    Bickies = breakfast
•    Built like a brick shit house = veel te gespierde jongen
•    Drongo = idioot

Omdat ik al twee weken niet geschreven heb ga ik nog eventjes door met schrijven. Neiging tot gapen? Bijt op je tong, een tip van oma. Heel handig als je de hele dag op een coassistentenkruk naast een saaie dokter zit.

Het weekend erna vond Geoff het een goed idee om te gaan hiken op Wilson’s Promontory op het zuidelijkste puntje van Australië (Tasmania niet meegeteld). Op de normaal gesproken 5 uur durende hike merkte ik halverwege dat de 72 jarige baas het moeilijk had. Met een hartinfarct een paar jaar geleden vind ik dat niet zo gek. Ik vroeg hem of hij zijn Nitroglycerine bij zich had wat je nodig hebt als je een hartaanval krijgt om acute verbetering te krijgen en een hartstilstand te voorkomen. Had hij niet. Vond hij onzin, net als de andere medicatie die hij na zijn hartinfarct had moeten nemen. Een aspirientje per dag en een zakje onbekende chinese kruiden stond wel op de lijst. Het zweet brak me uit, zeker met de kennis die ik die dag ervoor had opgedaan dat Geoff wel vaker pijn op de borst heeft, ook in rust. Een teken dat het allemaal heel instabiel is en snel op een hartinfarct kan uitlopen. GOD OH GOD, wat moet ik doen als die man hier neervalt dacht ik. Een korte blik op mijn telefoon liet zien dat ik ook geen signaal had. Nog meer paniek. Ik besloot daarom maar dat we voordat we het uitkijkpunt en de zee hadden bereikt maar om moesten keren. Normaal ben ik erg fan van reanimaties, maar ik denk niet dat zijn vijf kinderen mijn enthousiasme met me zouden delen als ik van Geoff mijn projectje zou maken. Eind goed al goed want zonder belletje naar de ambulance (waarvan ik het nummer ook niet weet hier in Australie) waren we net voor het donker bij de auto om op de terugweg naar huis. Het leek me verstandig dat ik reed. Ondertussen ben ik het links rijden wel gewend en durf ik als ik in NZ ben wel een campervan te besturen. Alleen met rotondes ben ik nog geen ster. Rotondes linksom nemen voelt net zo onnatuurlijk als eerst je BH en daarna pas je onderbroek aantrekken. 

Tot slot: mijn project, reanimaties door ambulanceverpleegkundigen bij drenkelingen, heb ik goed afgesloten. Vandaag of morgen krijg ik de cijfers van de professor en andere begeleider binnen. De prof was erg tevreden en vind het leuk om er een artikel van te maken met mij als eerste auteur als dat mogelijk is. Op naar mijn eerste publicatie? We zullen het zien. 

Wat nog bijzonder is:
•    Niet elke staat in Australië doet aan de daylight saving time zoals wel in Victoria. Queensland wil dit bijvoorbeeld niet met de reden dat de koeien anders niet op tijd gemolken worden. Jup.
•    Middenop een verlaten strand wildplassen. Heerlijk.
•    Een lieve paramedic op kantoor heeft me een zilveren bedeltje met slippers gegeven. Ik heb haar nummer of emailadres niet, ze heeft geen facebook en ze werkt er net niet meer, maar ik maak het mijn missie om haar adres te pakken te krijgen en een kaartje te sturen. Wat een lieverd!

Nu ben ik bezig om allerlei meuk te regelen en alvast wat maatjes te zoeken om mee te reizen in Nieuw Zeeland. Ik ga via groepen op facebook, Travelbuddy en Couchsurfing te werk. We zien wel wat het wordt! Maar nog een avondje zo supersolo zijn, dat gaan we niet meer doen:P

Liefs en tot horens, volgende keer uit Nieuw Zeeland!