Het Australie-pakket

Dag leukerds! 

Lief dat jullie zoveel van je laten horen. Dan voelt het niet meer alsof we 17.000 km van elkaar verwijderd zijn.

Voor mijn gevoel gaat de tijd heel snel maar dat komt ook omdat er veel nieuws gebeurt. Afgelopen weekend heb ik eindelijk de grote stad met 4,5 miljoen inwoners (terwijl de gehele staat Victoria -heb ik me laten vertellen -er 9 telt) kunnen verkennen. In het Melbourne museum was er een tentoonstelling over onder andere de werking van het menselijk brein waarvan een onderdeel de instinctieve herkenning van primaire gevoelens besloeg. Angst, walging, vreugde etc. Met Geoff (ik kwam er zaterdag pas achter dat je dit als Jeff uitspreekt) heb ik veel goede gesprekken over van alles en nog wat. Zo ook dit onderwerp. We zijn het eens dat je ook in een paar seconden weet of iemand je ligt of niet, waarschijnlijk omdat dezelfde hersengebieden van primaire instincten (Amygdala?) dan in werking treden. Geoff heeft daar ook naar gehandeld en beide (inmiddels ex-)vrouwen binnen een maand na ontmoeting ten huwelijk gevraagd. Ik trok de conclusie dat zijn Amygdala het helaas niet zo goed doet als gehoopt gezien de huidige relatiestatus. Ook daar konden we het eens over worden.

De volgende dag nam hij me mee naar Phillip Island wat 1,5 u rijden is over snelwegen waar niemand de regel kent dat je links (want hier rijden mensen links) moet blijven tenzij je iemand wilt inhalen. In een klein natuurreservaat kon ik een aantal koala's, kangaroes, wallaby's, emoes en een wombat zien. Over de wombat was ik het meest enthousiast hoewel mijn enthousiasme tot groot onbegrip bij mijn metgezel leidde. Wombats zijn kennelijk heel erg volhardend wanneer ze honger hebben. Dat heeft hij ervaren tijdens een kampeertripje waar dit knaagdier hem ondanks de Falcon-punches die hij uitdeelde wakker hield en zijn tent uiteindelijk kapotknaagde om de overige Wheet-a-bix soldaat te maken. 
Om de Australie-experience compleet te maken ben ik verbrand. Mijn collega’s hebben de maandag flink kunnen lachen om mijn naïviteit. Zonbescherming wordt hier zelfs via de televisie in rijksoverheidspotjes aan de man gebracht, dus Australiers zelf verbranden niet zo vaak...

Eigenlijk wilde ik heel graag een Quokka zien, een nog leuker knaagdiertje die permanent in een staat van MDMA-geinduceerde blijdschap lijkt te verkeren, maar die leven alleen op een eiland aan de westkust van Australie, kwam ik achter. Balen.

Maandag heb ik dr. Natalie Hood ontmoet, de medisch adviseur van Surf Life Australie. Via professor Bierens, gepromoveerd op verdrinkingen en nog steeds een van de topmensen op dat gebied, was ik met deze vrolijke vrouw in aanraking gekomen. Ze zou me meenemen naar een debriefing waar ze een casus van een verdronken man zouden bespreken met de Lifeguards. Ik had al een heel goed beeld van de schoonheid van Australische mannen, maar deze maandagavond was wel heel soppend. Ik zat al op een 9 op de schaal van geluk toen dr. Hood me na afloop uitnodigde voor een etentje wat ook weer fantastisch was. Veel gastvrijheid en gelach. Australiers zijn over het algemeen heel spontaan. Zelfs de Indiase taxichauffeur van gisteren stelde me voor om me Melbourne te laten zien :)

Tot slot, anders wordt het wel heel langdradig, mocht ik gisteren mee met de ambulancevluchten in propellorvliegtuigjes. Helaas (sorry, macaber) waren er geen grote ernstige, afgelegen ongelukken op de vrijdagavond en heb ik nog een ritje helikopter tegoed.

Ik ga Melbourne weer in, doeeeeeiiiii!

Ps. Wat nog bijzonder is:
•    Ronde gaten als brievenbussen omdat de post hier vaak opgerold is
•    Bordjes met kijk uit: overstekende ouderen
•    Going Dutch is hier absoluut niet oke
•    De fifty shades of Gay posters in de stad
•    Twee planken met Dutch imported foods in de supermarkten hier met stroopwafels en ontbijtkoek
•    Massaman curry!!! MMmmmmmmmmm