Blog zonder naam

Over de gouden rots: beelden zeggen meer dan woorden. Verder moeten we nog kwijt dat de feminist in ons naar boven kwam toen we er achter kwamen dat vrouwen de rots alleen van een afstand mogen bewonderen en niet die fucking goudblaadjes op de rots mogen plakken; dat is een privilege die alleen aan mannen toebehoort. 

In Bago terug beloonden we onszelf door een bezoekje aan de Royal Taste, een restaurant dat Nouschka om een of andere reden volhardend de Five Star bleef noemen. Het heette misschien niet zo, maar de naam zou het restaurant wel eer hebben aangedaan. Twee bewakers hielden de glazen deuren naar een geairconditionede maar uitgestorven ruimte voor ons open waarna we de vijf obers plus de managers voor onszelf hadden, dachten we. Het restaurant bleek namelijk opgesplitst te zijn in meerdere ruimtes waar in één van hen de locals vertoefden. Het was het zeker waard hoewel Nouschka er misschien niet volledig van heeft kunnen genieten aangezien ze nog steeds –maar dit keer met lange tanden –een steamed rice met vegetables naar binnen moest werken. Gelukkig mocht ze nog wel iets van de five star treatment ervaren toen zij naar de WC vroeg en de vijf meter er naartoe begeleid werd door twee obers. 

Bago verruilden we snel voor het koelere Inle Lake, een plekje waar we weer helemaal tot onszelf konden komen. May Guesthouse, een echte aanrader van de reisbijbel én tripadvisor én booking.com, bleek volgens de recensies tot Lotte haar genoegen pannenkoeken bij het ontbijt te serveren na dagen lang toast en jam als ontbijt te eten. 4 nachten boeken leek ons dus wel een heel goed plan. Pannenkoeken here we come! Vol enthousiasme namen we plaats aan de ontbijttafel waar de staf ons vol enthousiasme een mandje met wel 8 stuks toast toeschoof. “No season for pancakes” was het antwoord op Lottes wanhopige vraag naar de manager. Uit frustratie zijn we terecht gekomen bij het Inle Pancake Kingdom waar Lotte haar geluk niet op kon. 

Wat je echt moet doen bij het meer is een crappy Chinese fiets huren en het meer rondfietsen. Neem een break in een fancy-pancy resort maar voorkom sterven aan een hartaanval door de WC te skippen. De Boeddha heeft het erg met Nouschka voor, want gezien het feit dat zij altijd de eerste is die moet plassen, was dit vandaag niet het geval en ging Lotte haar voor naar de dames-WC waar zich een enorm harige spin bleek te bevinden. Zenuwachtig leegde zij haar blaas in het hokje ernaast waarna de staf gealarmeerd moest worden. Zachtjes probeerde ze het aan de dames van het personeel uit te leggen met een prachtig schematische tekening, maar het woord “spider” glipte toch over de lippen, welke Nouschka van een afstand van 20 meter wonder boven wonder bleek op te vangen als een haai die bloed op 2km afstand kan ruiken. Totale paniek heerste. Nouschka trok wit weg. Het volgende probleem ontstond want ook zij moest haar blaas wel legen na 3 uur fietsen. Vijf man personeel namen de taak op zich om de WCs ondier-vrij te verklaren, maar Nouschka prefereerde toch de mannen-WC. Mits Lotte voor de deur van de WC op wacht wilde staan. Volledig indirectly traumatized maakte Nouschka’s buikloop plaats voor een schijtloze periode van 5 dagen gezien het feit dat elk hokje nu onveilig was om de endeldarm in te legen. Probleem opgelost. 

Aan de overkant van het meer, zo tegen het einde van de dag aan, maakte de zon plaats voor een tropische regenbui. De boom waar wij aanvankelijk beschutting hadden gezocht lekte na een paar minuten al door. Lotte, altijd zo pessimistisch wanneer er een bus moest worden gehaald, bleef positief onder deze omstandigheden. Nouschka die zich een bewonderingswaardige zen-heid heeft aangeleerd tijdens haar eerste Azie-reis, trok dit niet en begon te schelden en te tieren op iedereen die wel lachend in een fuchsiaroze poncho langs kwam. Hierdoor viel het ons niet bijzonder op dat er wat rumoer vanuit een bamboehutje achter ons ontstond, kennelijk heftig seinend naar ons. 10 minuten later kwam een local ons met een paraplu tegemoet die ons naar het hutje loosde waar we in het gezelschap van 10 Birmezen mochten wachten totdat de regenbui voorbij zou trekken. Met handen en voeten hebben we gesprekken gevoerd over de trend om hier je haar te blonderen als jongen en andere dingen. Met 4 gratis lollies op zak en een grote glimlach op ons gezicht vertrokken we naar de laatste stop onderweg naar huis; de Red Wine Estate. Daar kon je goedkope smerige wijntjes proeven, wel met goed uitzicht. Natuurlijk bleek het zich op maar 5 minuten afstand van de schuilplek te bevinden. 

Bagan, de grootste attractie van Myanmar, was de volgende stop. Het permanente laagje zweet op onze bovenlip waar we inmiddels wel aan gewend waren verdubbelde meteen bij aankomst. Om half 6 ’s avonds stond het kwik nog steeds op 42 graden. Met Mali, een Frans-Canadees meisje wat we in de bus hadden ontmoet, zoemden we om 5 uur ’s morgens op een e-bike (wat overigens het snelste voertuig is waar Nouschka ooit op heeft gereden en dus ook retespannend was voor haar) naar een verlaten pagode om daar vanaf de zonsopgang te bekijken. Meer dan 3000 pagodes strekten zich in het morgenlicht voor ons uit en benamen ons de adem. Alleen staand op een pagode realiseer je je hoe bijzonder Bagan is. Na het ontbijt namen we afscheid van Mali die rond werd geleid door een lief ogende jongen die haar de dag ervoor had gevraagd of ze zijn Engels met hem kon oefenen. Dit is hier heel gebruikelijk want ook wij werden onderweg tussen een aantal pagodes aangesproken door een hippe local met een grote zonnebril en een trendy Claire’s ketting onder het mom van zijn Engels met ons oefenen. Al snel zetten wij onze vraagtekens bij deze intenties van de te goed Engels sprekende Coco die zijn vragen al snel naar ons liefdesleven toestuurde. Ons vermoeden dat deze vraag een pick-up line in vermomming was werd bevestigd toen twee andere blondines op een e-bike voorbij tuften en Coco vrolijk lachend met “Heeeeee COCO!” begroetten. Tijd om doei te zeggen. Ook Mali bleek later het hart van haar local gebroken te hebben door afscheid van hem te nemen. Vrolijk reden wij nog eventjes door toen de accu van Lotte’s e-bike het 18 kilometer van het hostel af begaf. De naam E-bike bleek een hoax te zijn toen we er achter kwamen dat de trappers louter decoratief bleken te zijn. Huilen. Tot genoegen van Nouschka konden ze nu terend op alleen haar accu met de gewenste 5km/u grannystyle de weg af hobbelen. Op de juiste plek maken we vrienden, want een local die ons eerder zandschilderijen wilde verkopen zag Lotte haar e-bike de heuvel opduwen en belde het bedrijfje voor ons die er een nieuwe accu in kon zetten. 20 minuten later scheurden we terug naar het durpie en volgde een zonsondergang op een andere verlaten pagode. Toen waren we er wel klaar mee, cultuurbarbaren die we zijn. In plaats van de meerdaagse pagodetocht die de Lonely Planet ons voorschreef kozen we de dagen erop liever voor een dagje zwembad en dagje bootjevaren.

Drie dagen hadden we nu weer op ons luie reet gezeten, al dan niet voortbewegend op een e-bike. Dus was het tijd voor de benenwagen. In Hsipaw, een bergdorp ten noordoosten van Mandalay kozen we voor een “trekking”, wat eerder een langzame wandeling was, door een aantal Shan-dorpen met een lokale gids. Van hem leerden we van alles waarvan een deel in de puntjes hier onder te lezen is. De rest van de dag hebben we bij de Mr. Shake gezeten waar we uiteindelijk 6 shakes naar binnen hebben gewerkt. Alles in Hsipaw heette trouwens iets met Mr.. We sliepen in de Mr. Charles en aten bij de Mrs. Popcorn.

Om naar Pyin Oo Lwin, de voormalige Engelse (ja, heeft dus ook een Engelse tuin) hoofdstad van Birma te komen wilde we een bekende treinroute nemen die ons over een historische brug zou vervoeren. Helaas was de trein de dag ervoor 2x ontspoord, dus ons plan ook van de baan. We weten niet wat er met de inzittenden is gebeurd, maar misschien is het maar goed geweest dat we niet zijn gegaan. 

Mandalay, waar we nu zitten, is onze laatste stop in Myanmar. Afgezien van een dagje fietsen en enkele highlights bekijken zoals een gouden boeddhabeeld die helemaal hobbelig en knobbelig was van de goudblaadjes die (door de mannen!) erop geplakt waren hebben we de toerist in ons getemd en heel weinig gedaan. Wel een superdeluxe manipedi gehad. Ze gaven nog de suggestie dat Lotte haar benen moest waxen ivm achterstallig onderhoud. We gaan zo dus maar even scheren. Nouschka kreeg verder nog een fantastisch compliment van een veel te mooie Frans-Canadese jongen (wat hebben we daar toch mee?) dat ze mooie triceps had. Misschien zien we hem nog in Thailand waar hij duikles geeft op Ko Tao, een eiland waar we al besloten hadden (ja, echt) om naar toe te gaan voor ons duikbrevet.

Wat ons nog verbaasde:
•    Inefficiëntie. Ons ondergeregende bootje aan het inle lake werd met een spatel leeggeschept.
•    Op de reclameborden zijn voornamelijk westerse mensen te zien met een Aziatische touch. Deze mensen lijken in geen opzicht op de lokale bevolking.
•    De kist wordt tijdens een begrafenis achterin een tot pausmobiel omgebouwde tuktuk vervoerd, gevolgd door een andere tuktuk met ingehuurde meisjes die in atletiekpakjes vals zingend de tragische gebeurtenis opleuken.
•    We moeten wel heel vaak op de foto met hele families van 20 man. Daar hebben we nu maar een fototje van genomen.

•    Dat ook Lotte’s spijsverteringsstel niet volledig bestand is tegen exotische bacterieen. Gelukkig hoeft zij niet aan de rijst met groenten maar kan gewoon stug door blijven vreten. Dat speklaagje wat in Australië en Nieuw-Zeeland is opgebouwd met timtam-bakstenen blijkt een onnodige versterking van de eerste, al stevige wal te zijn. *correctie op 25/5: tweede infectie blijkt heviger te zijn. Er kan nauwelijks een coca colaatje in. Maar we blijven lachen.
•    Dat zelfs in het chiqueste restaurant in Bagan familieleden van de restauranteigenaars op de grond liggen te tukken. Er werd wel snel een gordijntje voor opgehangen maar het hield het geluid van het gerochel van iemand die heftig aan de antibiotica zou moeten niet volledig tegen.
•    De kinderen lijken hier sneller volwassen te zijn dan in Nederland. En veel minder verwend of aandachtbehoevend. Je kan hier 9 uur met een kind op schoot zitten in een te warme bus zonder dat het gaat janken of irritant gaat doen.
•    Er is hier een plant waar je het sap ervan kan gebruiken om bellen mee te blazen
•    Er is nog een andere plant die de “shy lady” wordt genoemd omdat het zijn blaadjes intrekt als je het aanraakt. Hiermee vangt het muggen en andere kleine insecten.
•    Als je een slang ziet moet je volgens bijgeloof heel hard “CHINA!” roepen wat slangen zou afschrikken gezien het feit dat Chinezen alles opeten, inclusief slangen.
•    Dat je jezelf tijdens een regenbui prima kan vermaken (en de dorpsinwoners ook) door gouwe ouwes te gaan zingen onder een golfplaten afdakje, zeker als je ook de moves van de backstreetboys erin gooit. Nouschka ging het lekkerst met Spice Girls en Lotte met Shania Twain en the Village People.
•    Alle restaurants, hotels, theehuizen, winkels en merken hebben stuk voor stuk iets met “lucky”, “royal” of “7” in de naam. Zeven is kennelijk een geluksgetal en dat is belangrijk voor je onderneming. Als je het echt goed wil doen heet je de lucky 7 zoals het eerste tentje waar we in Yangon aten en waar Nouschka misschien haar eerste infectie heeft opgelopen. Lucky girl.
•    Afdingen doen ze niet echt aan hier.

Met nog een één dag Myanmar te gaan kijken we ook alweer uit naar de ontmoeting met Fifi, die ons zo alweer in Bangkok gaat vergezellen. Zin in! 

Enjoy the piccas!

Ps. Als je op de kaart klikt zie je onze weg die we hebben afgelegd.