- meeslepend, zenuwslopend. Een blog die net zo lekker leest als Joe Speedboot - Het Parool

00:03:30 voor vertrek
Het is vrijdag 1 mei en tegelijkertijd Labour Day in Thailand als we stipt 5 minuten na het uploaden van onze vorige blog opgehaald worden met de taxi om twee uur van tevoren op Don Muang Airport te zijn. Ondanks de grote file hebben we het mooi ingecalculeerd en ontvluchten we de Bangkokse chaos op tijd. 

00:01:45
Na een rustige incheck van de bagage en het soepele omwisselen van valuta (wat beloond werd met een gratis T-shirt van het omwisselkantoortje) begaven wij ons richting de paspoortcontrole. 

00:01:15
Nog ruim een uur voordat het vliegtuig vertrekt duiken we het hoekje om naar de controle om daar een uitverkochte Heineken Music Hall te zien staan, allemaal in dezelfde rij voor de paspoortcontroleurs die een ernstig personeelstekort hadden ivm Labour Day. Denk het van Gogh op een zaterdagmorgen tijdens een Japanse schoolvakantie en vermenigvuldig dat met de file voor het Ikea-1-euro-ontbijtje. De staat van chillheid waarin wij ons bevonden ten tijde van onze vorige blog begon weg te ebben. Gelukkig verzekerde een official ons ervan dat de vlucht zou worden vertraagd aangezien we allemaal voor dezelfde vlucht in de rij stonden. Volgens haar dus. Toch bleef het gevoel ons bekruipen dat het wel eens anders zou kunnen zijn. 

00:00:45
5 meter verder schoten we toch maar een Trainee van Air Asia aan die ons na overleg met haar supervisor het advies gaf om aan onze voorgangers te vragen of we erlangs mochten. Lotte’s naïviteit ten opzichte van oplichters verbleekten bij de naïviteit van deze kersverse trainee ten opzichte van wachtende. En weer merkten we dat we elkaar aanvulden want Nouschka spoorde Lotte aan om het niet op te geven en het eens eventjes beter te gaan regelen. 

00:00:30
Toen begon de echte vuurdoop voor deze iets mollige trainee die twee –inmiddels extreem paniekerige –westerlingen voor haar kiezen kreeg. De tijd tikte door maar wij stonden nog steeds 1,5 uur aan rij voor de paspoortcontrole met nog maar een kwartier aan boardingtijd te gaan. Alle remmen los. Lot tijgerde zich een weg door de mensenmassa en liet de trainee iets wat beduusd achter. Gewoon YOLO. Heftig zwaaiend trok ze een official met macht aan en overstemde een 20cm kleinere maar net evenzo hysterische dame die voor 20 man versnelde paspoortcontrole nodig had met de woorden: “We’re only with two people! We fly in 10 minutes, 10 MINUTES!!!!!!!”. De official probeerde ons gerust te stellen door ons te laten zien dat alle vluchten vertraagd waren. Echter, de enige vlucht die precies op schema lag was de onze. 

00:00:20
10 minuten boardingtijd te gaan. Haastig worden we naar een aparte ruimte geloosd voor onze special treatment. Dit had snel kunnen verlopen maar natuurlijk was Lotte haar departure card kwijt tussen de 7 belangrijke papieren die ze meehad. Toch gevonden, LAWDE DJEEEZUS PRAISSSSEEEE THA LAWWD. Bezweet en met knijtergrote pupillen van de adrenaline staan we op de departure photo voor de registratie. Paspoortcontrole check.

00:00:15
Laatste horde: bagage check. GVD. In de stress helemaal vergeten. Tegen al onze principes in maakten we nog meer vijanden op het vliegveld door een trage familie met een manke opa voorbij te schieten om vervolgens vooraan te eindigen. Een Canadees stelletje wilde nog wel vrienden met ons maken en lieten ons voor zodat wij meteen onze bagage op de band konden gooien. Lotte ging snel aan het werk en draaide zich om om te kijken of Nouschka haar volgde. Met een open mond stond ze naar Nouschka te kijken die ondanks de blinde paniek toch de rust en het enthousiasme kon opbrengen om een geanimeerd gesprek aan te gaan met de Canadezen die –had ze in 10 seconden uitgevonden –ook naar Myanmar zijn geweest! Interessant! Dit enthousiasme was maar van korte duur toen haar tas al kers op de taart na de scan toch onderzocht moest worden op vloeistoffen. Het bleek een boek te zijn. Victor Hugo met zijn beroemde Klokkenluider van de Notre-Dame ging ons de kop kosten, net als Nouschka’s liefde voor Disney. Lotte nam het heft weer in handen door alle uitgenomen inhoud in een plastic tasje te frommelen, daarmee 5 seconden besparend, en het startsein te geven voor de eindsprint naar de 500 meter verderopliggende Gate nr. 15.

10 minuten before take-off
Met beenspieren zuurder dan de kop van Connie Palmen en het urinoir op het museumplein tijdens Koningsdag trokken we de laatste 50 meter toch hijgend door. Op het moment dat de laatste passagier het vliegtuig in gelaten werd zag de grondsteward ons en liet ons door. “You can breathe now” zei hij, waarna Nouschka en ik elkaar in de armen vielen. Voor tranen hadden we wederom te weinig energie en lichaamsvocht over. We hadden het gehaald. Op de seconde af. Dit doen we nooit meer. Leerpuntje nummer zoveel.

We lassen even een adempauze voor ons in en een leespauze voor jullie

*Liftmuziek speelt *

En we gaan weer door. 

De rust keert weer terug in het vliegtuig, net als Lotte haar communicatieskills. We worden vrienden met een travelagent uit Yangon die ons meteen haar eigen SIM-kaart geeft en installeert. Na aankomst op het vliegveld wordt de telefoon direct 3x gebeld waarna ze de bellers vrolijk te woord staat en doorgeeft dat dat inmiddels niet meer haar nummer is, maar die van een onbekende toerist. Ook daarna lacht het lot ons weer toe; een soepele doorgang bij de douane, de beste currency exchange rate (dit keer zonder T-shirt) en een fijne taxirit naar ons tophostel met nachtportiers geeft ons meteen een fijn gevoel over Myanmar. Wat betreft de politieke situatie heeft de taxichauffeur ons uitgelegd dat de regering nog steeds corrupt is maar dat openlijk over politiek praten niet meer meteen bestraft wordt met een thuisbezoekje door het leger. Het land maakt een positieve verandering door, maar het gaat wel langzaam en zal waarschijnlijk jaren duren voordat het benauwende regime haar macht echt uit handen geeft.

De eerste dagen doen we het rustig aan en acclimatiseren we aan de 40 graden, slenteren we door de stad, nemen we een drie uur durend treintje (the circle line) door de suburbs van Yangon, bezoeken we een park voor lovebirds, worden we meerdere malen op de foto gezet (al dan niet stiekem) vanwege de belangstelling voor onze haren en huid, zoeken we 2 uur naar een meertje wat zich opgedroogd aan onze voeten lijkt te bevinden, betreden we de ongelooflijke Shwedagon Pagoda (2600 jaar oud en 27 ton aan goud bevattend) en dineren we aan drukke hoofdwegen op plastic kinderstoeltjes bij theehuizen waar vrachtwagens voorbij denderen. Tijd voor echte rust; na twee drukke steden waren we toe aan een rustiek plattelandssfeertje. Dit vonden we in de vorm van een rieten bungalow aan het strand in Chaung Tha, een badplaats in het westen van Myanmar. 

Daar kwamen we tot onszelf. Nouschka nam dit iets te letterlijk; ze bleek een goede bacteriepopulatie gekweekt te hebben in haar darmen en had de volle drie dagen nodig om ze weer gedag te zeggen. Ze moest de woorden “ik heb nooit diarree in Azië” van Lotte terugnemen, woorden die ze met overtuiging aan Lotte verklaarde die zich in Thailand afvroeg of ze wel genoeg ORS meehad voor 4 maanden. Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja had ze zonder aan de dunne te zitten overleefd. Myanmar bleek in meerdere opzichten verrassend te zijn. Inmiddels is het ietsiepietsies beter met de blonde deerne, maar dat zeggen we misschien alleen omdat we er beiden heel erg op hopen. Is het niet Lotte in de lobby, dan is het wel Nouschka hangend over een gammele brug na het bezoekje aan de vismarkt vandaag. Verzoekje van de redactie aan de trouwe lezers: houd die duimen draaiende, we hebben nog heel wat dagen te gaan. 

Wat verder bijzonder is aan Myanmar
•    Inwoners zijn buitengewoon vriendelijk en behulpzaam. Dat ze weinig Engels spreken, dat we de bordjes niet kunnen lezen en de weg niet kennen maakt helemaal niets uit. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht. 
•    In tegenstelling tot de rest van Azië is niet alles “mañaña, mañaña”, maar gewoon stipt op tijd of veel te vroeg. Gisteren kwamen wij 2,5 uur eerder dan gepland en verwacht aan in Bago, onze huidige bestemming.
•    Sport wordt hier niet echt beoefend. Welgeteld 1 hardloper zijn wij tot nu toe tegengekomen, maar dat is ook niet verwonderlijk in deze hitte. 
•    Iedere passagier in de bus koopt zijn lunch onderweg. Door het drukke verkeer banen zich constant straatventers om bestuurders en inzittenden van een snack te voorzien via hooggehouden tinnen dienbladen met onder andere mango met chillipepers, kwarteleieren, kroepoek en gefrituurde kuikens. Mmm. Wij hebben het maar op een vies busje pringles gehouden wegens gebrek aan oreo’s, maar ook vanwege Nouschka’s maag verdraagzaamheid jegens vreemd voedsel. Hoewel ze natuurlijk met liefde een gefrituurd kuikentje naar binnen zou hebben gewerkt.
•    Bouwwerkzaamheden verlopen flink veel primitiever dan in het westen. Asfaltwegen worden handmatig aangelegd (wel mechanisch gewalst gelukkig) en zelfs de nieuwste appartementencomplexen staan in verassend sterke steigers van bamboe. 
•    Hun haarstijl en kleding dateert uit de jaren 90 (lees: coupe-soleil bij de jongens), internettoegang uit de jaren 00, de airco uit de jaren 50. Smartphonegebruik is wel up-to-date. De muziek kunnen we niet in één tijdsperiode plaatsen, maar wel in de hoek van het Eurosongfestival. Dwepige gehighlighte Burmese jongens spelen de hoofdrol in elke muziekclip van een gecovered Westers nummer waarin het krijgen van een of ander meisje altijd centraal staat. Tot nu toe hebben we slechte covers van Bon Jovi, Bruce springsteen en Tarkan langs horen komen. 
•    Al eerder noemden we dat de blanke huid iets begerenswaardigs is hier. Duizenden reclames van huidbleekcrèmes vliegen je om de oren en vrouwen bedekken zich niet alleen uit religieuze redenen van top tot teen onder textiel. Hun gezicht en dat van de kinderen wordt bedekt met een gele smurrie, Thanaka, wat dient als zonnewering, een verzachtend maskertje en make-up in één. 
•    We vonden een paard midden op de asfaltweg in het dorp. Prachtig paard, werd  daar gewoon aan zijn lot overgelaten. 
•    Aanstekers hangen aan touwtjes aan het plafond voor iedereen om te gebruiken.
•    Wij zijn meestal de enige vrouwen in de volle cafes. Mannen drinken daar de hele avond bier en zitten te kaarten.

Wat nog giechelen was
•    Lotte loopt nu met een flinke blauwe plek op haar kont rond dankzij een aanvaring met een krekel. Deze had Lotte in het donker op een oneven weg belaagd waardoor zij van de schrik hard op de stoeprand viel tot groot vermaak van de lokale bevolking.
•    Nouschka vermaakte op haar beurt Lotte en wat scooterrijders toen zij bepakt en bezakt achterover tuimelde van de motortaxi en als een schildpad op zijn rug lag te spartelen totdat de bestuurder haar overeind hielp. 

Met de hoop op een betere darmflora bij Nouschka begeven wij ons morgen naar de golden rock, een met goudvlokjes bedekte steen die op het randje van een afgrond balanceert en een ware bedevaartsplek is voor de inwoners van Myanmar. Waarom maken we een reis van 8 uur om een grote steen te zien? Heel simpel. We hebben hier een maand de tijd. Omdat het kan.

Tot horens!