Een broeiend begin van de ZOA

Buenos noches guapas!

Om 19:34, maandag 27 April, bij Bangkok Airport Exit 4 werden Nouschka Dali Hommes en Lotte Cathelijn Doeleman na 61 dagen van elkaar te zijn weggeweest herenigd. Een aflevering van Hello Goodbye kwam er niet bij in de buurt. Tranen werden desondanks niet gelaten want er werd al genoeg lichaamsvocht verspild in de 35 graden hoge smog-lucht van het immers drukke Bangkok. Waar we wel wat tranen om hadden kunnen laten was ons eerste leerpuntje: afgezet worden door de taxichauffeur. Maargoed, we kregen er wel een fabulous roze taxi voor terug. 

Nouschka had haar vierjarige studie-ervaring ingezet en het meest fantastische hotel met rooftopzwembad voor 14euro pp per nacht geboekt. Daar moet je voor gestudeerd hebben. Wonder boven wonder bruiste Nouschka van de energie en was op sommige momenten zelfs bruisender dan Lotte, die de volgende ochtend andersom afscheid moest nemen van de Mai Tai en de Long Island Iced tea van de eerste avond samenzijn-vieren. En niet keurig in de WC, want die was out-of-order, ook voor een paniekerige Lotte die haar hand al voor de mond had, maar gewoon lekker in de hal van de lobby. Gelukkig zijn ze hier erg vriendelijk en mocht ze haar handen in de staf-WC wassen waarna ze meteen een rol WC-papier in de schone handen gedrukt kreeg met de bemoedigende woorden: “You clean!”. Leermoment 1: ga niet meteen zitten pimpelen met weinig slaap, dehydratie en nog niet geacclimatiseerd te zijn. Meer leermomentjes volgden die dag. Onderweg naar de ambassade van Myanmar stapte we in een veel te dure Tuk-tuk maar op de weg terug was het ritje gratis want we hadden een nieuwe naamloze vriend gemaakt waarvan de Lonely Planet gezegd had dat we daar geen vrienden mee moesten worden, maar dat lazen we pas later. In ruil voor een bezoekje aan zijn sponsor, het bekijken van zijn imposante full-body Boeddha-tattoos, een fotoshoot in zijn Tuk Tuk en liters gratis water naar binnen gesluisd te hebben bij reisbureautjes werden wij 2 uur later dan gepland afgezet bij de veel goedkopere watertaxi. Onze vriend had ons op onze nu lievelingsmanier van reizen in Bangkok gewezen. De rest van deze roerige dag hebben we aan het zwembad geacclimatiseerd. 

De volgende dag volgende het volgende leermomentje voor Lotte die volgens Nouschka beter moest leren onderhandelen na het vorige ritje met de Tuk Tuk. En waar kan dat beter dan de Koa San Road Market? Nouschka kreeg het voor elkaar om een nieuw handgemaakt (en dan ook echt handgemaakt werd ons tot in den treure toe verteld door de verkoopster) tasje te kopen waarmee Lotte wat minder goed overweg kon en niet haar tien tasjes, stranddoek en handtas bij kon kopen. Tassenfetish mede met Nouschka’s hulp hardhandig onderdrukt. Als tegenprestatie onderdrukte Lotte Nouschka haar stranddoekenfetish. Die mag ze alleen nog maar in Indonesie halen, want die heeft ze nog niet. Gelukkig sloeg Lotte haar slag bij een straatverkoper waar ze haar nieuwe onderhandelskills op losliet met Nouschka’s wijze woorden in haar achterhoofd. Een eclectische jurk is nu onderdeel van haar backpack-garderobe. Hoezee!
Met een duik (figuurlijk gesproken want je mag niet duiken in het zwembad) en een etentje bij ons favoriete plastic-tafeltentje sloten we de dag af. Maar niet spoonend in bed want het is nog steeds veel te heet. Ondertussen hebben we wel de airco van 23 graden ’s nachts naar 28 op weten te krikken. We hopen dat het genoeg is voor Myanmar waar het volgens het meest accurate 10-dagen weerbericht 39 graden zal zijn. Minder hoezee. 

Onze derde dag bevatte een bezoek aan het Grand Royal Palace en diens tempelcomplex. Al wandelend konden we merken dat we meer in de oplichtercultuur waren gegroeid. Net voor het complex werden we aangesproken door een tuktukeigenaar die ons vertelde dat je zonder slippers niet naar binnen kon, en nu al helemaal niet want voor toeristen zou het over een kwartier sluiten. Na een aanvankelijk klein teleurstellings-momentje herinnerden wij ons de woorden in de Lonely Planet over oplichters die toeristen zo willen meekrijgen naar andere, verdere plekken. Dikke vinger dachten wij dus. 

Nouschka kreeg nog wel een verplichte zalmroze tandartsblouse aan om de schouders te bedekken waarna wij  ons door een invasie van selfie-stick Japanners en Chinezen moesten wurmen om door het complex te komen. Deze lichaamswrijving konden we niet aan. Meest opvallend aan het hele complex waren de bomen. Diep onder de indruk doopten wij de Thai tot ware snoeikoningen. Foto’s die uitleg zullen geven volgen. 

Met een visum van Myanmar in het paspoort waren wij nu helemaal klaar om de volgende dag te vertrekken. 

Wat panieken was:
•    Bij het boeken van de vliegtickets zaten de paspoorten niet in de rugzak. Nouschka bleef eerst nog rustig maar ook zij paniekte na 2 minuten zoeken. Gelukkig wees onze reisagent ons er op dat we het hadden ingeleverd bij de ambassade van Myanmar.
•    Verder niet. We zijn chill. 

Wat lekker was:
•    Massamancurry met roti
•    Pad thai
•    Spring rolls
•    Green curry
•    Fried morning glory
•    Papaya salad
•    Stir-fried vegetables with spicy basil

Wat we denken dat we gaan missen van Nederlands eten:
•    Pindakaas
•    Kaas
•    Koffie
•    Thee
•    Melkchocolade

Wat nog bijzonder was:
•    Ijs dat aangevoerd wordt in zakken via fietskoerier. De helft is weggelekt voordat het is aangeleverd.
•    Dat Nouschka verassend handig is met stokjes voor haar motoriek
•    Dat ze verassend vriendelijk zijn, ondanks hun gebrekkige Engels. Ze houden zelfs het verkeer in de gaten en roepen “One Two Three!” als we moeten oversteken.
•    Muggen zijn hier vrij aggressief. Ook in niet-malariagebieden bevelen wij DEET aan, nog een leermomentje van ons. Foto’s hiervan volgen ook.