De bule gaat local

Hallo Belanda’s!

We hebben vernomen dat inmiddels 63% van de lezers is afgehaakt na onze vorige update wegens vermoeidheidsklachten. De volhardende 37% kunnen we gelukkig weer blij maken met een samenvatting van de afgelopen 4 weken. Facebook vertelt ons dat het toch noodweer is in Nederland en dat al jullie fantastische festivalletjes en kampeerplannen in het water zijn gevallen, dus hier is wat vervangende entertainment. Kortom, ga in die luie schommelstoel, hangmat of nog steeds levende groene ABN-AMRO opblaasbank zitten en dompel jezelf weer onder in de spannende avonturen van Nouschka en Lotte. Je kunt het kanjer!

Maleisië
Je moet er wat voor over hebben om je kind overzees op te zoeken. 4 uur skinny moccachinos achterover hakken bij de Starbucks op Langkawi omdat ze niet komt opdagen bijvoorbeeld. Iets verlaat vielen Lotte en haar moeder elkaar toch in de armen waarna er nog een pumpkin spice latte genuttigd werd. Katja had een fantastisch resort voor de dames geboekt in een klein stukje jungle (gelukkig wel genoeg gesaneerd voor Nouschka’s comfort) waar de dusky leaf monkeys over de daken liepen en waar er een enorme chocoladetaart klaar stond. Hellup! De verjaardagsviering zette zich maar door. De staf had “the Mansion” zoals het nu werd genoemd helemaal volgehangen met ballonnen. In de drie dagen die we er hebben gezeten is de taart niet eens opgegaan, zelfs niet met Lotte’s eetlust. Eenmaal volledig (ook de Hommesjes en Doldert (Nouschka’s familie) sloten aan vanuit Bangkok waar ze Fifi nog konden uitzwaaien) konden we eindelijk kajakken in de mangroves van Langkawi! 
Na wat onenigheid met de taxichauffeur konden we toch nog genieten van een middag tussen de mangrovebossen, overvliegende roofvogels die met KFC gevoerd (kennelijk kan dit een nieuwe uitbraak van vogelgriep veroorzaken) werden door slechte touragencies, een supergiftige mangrove pit viper (slang) en hordes vleermuizen. 

Volgende stop Georgetown op het eiland Penang. Georgetown was fantastisch; goede koffietentjes, echt originele streetart en een mix van Europese en Aziatische architectuur maakte de stad tot een echt pareltje van Maleisië. En juist in deze stad kon je perfect zien wat het volk Maleisisch maakt; alles en helemaal niks. Sla je een menukaart open dan kan je kiezen tussen Thaise curries, dim sums, sushi, naan met tikka masala, rendang of gewoon een lekkere hamburger met french fries. Maleisië is namelijk een land samengesteld uit volkeren van alle omliggende landen plus de Europeanen die de strategische ligging ten opzichte van de Aziatische zeestraten wilden benutten. Ook de Nederlanders hebben er tijdelijk gezeten. Met name de Chinese, Thaise en Indiase cultuur overheerst. Chinezen hebben kennelijk altijd de positie van handelaren ingenomen, de Thai (toen nog Siamezen) deden met name aan landarbeid en mensen uit Sri Lanka weer veel met goudbewerking. Het is een wonder dat het nog zo goed gaat met al die culturen en religies want van problemen die daardoor veroorzaakt worden hoor je vrij weinig. 

Het gras is altijd groener aan de overkant, en dan vooral in de Cameron Highlands. Nouschka had weer een van haar “Five star” momentjes (onze 37% weet vast nog wel dat we in Myanmar waren waar zij het restaurant “Royal Taste” steevast de Five Star bleef noemen) en bleef dit keer maar herhalen dat ze de Cameron Highlights helemaal fantastisch vond. En een Highlight was het zeker, die rondleidingen over de uitgestrekte theeplantages in het (eindelijk!) koele hooggebergte van Maleisië. Lekker Nederlands waren we al de hele tijd aan het zeuren over de allesverzengende hitte tijdens onze reis. Eenmaal in de koelte stierven we van de kou; zelfs de sokken mochten aan voor het slapengaan. Lotte had nog een ander irritatiepuntje; fototechnisch raakte ze helemaal gefrustreerd van de mooie theeterrassen. Gelukkig als ze was met het beeld op haar netvliezen werd ze ongelukkig van het digitale beeld op haar moeders fantastische camera. Typisch zo’n gevalletje “je kan niet alles vastleggen”. Schijt aan het Canonmomentje. De gids daarentegen kon ons wel goed op de foto krijgen in het mossige bos. Het perfecte in te lijsten familiefotootje kunnen we afvinken. 

In Melakka, de volgende stop, kon Lotte de bizarre fietstaxis die met Spongebob, Spiderman, Chin-Chan, Hello Kitty of Frozen waren versierd wel weer goed vastleggen. Maar het toetje van Melakka was toch echt Annie. Een grote meerwaarde van de geïntegreerde Chinese cultuur is dat je op elke straathoek, in elk Chinese tempel of foodcourt en ook midden op een marktplein karaokeende 50-plussers vindt, compleet met dansende sidekick. Geheel onverwacht werden wij getrakteerd op optredens van vals –maar wel met overgave –zingende Chinese oudjes die een stoicijns publiek met uitgestreken gezichten moesten vermaken. Eén van hen was Annie, zo hadden we haar gedoopt. Het leek eerst een doorsnee Maleisisch lied te zijn wat ze zong, maar bij het refrein vielen we steil achterover. “I can’t stop looooooooving youuhoeeeeeee... I can’t stop wanting youuuuuhoooeeee”, dat is gewoon een feestje om die tekst uit een postmenopauzale vrouw te horen met een Chinees accent. Ze doen niet echt aan vernieuwende programma’s, dus de tweede avond konden we gewoon weer genieten en zelfs meezingen met Annie. Op dat moment werden wij de attractie, maar Annie was dat waard. Haar dansende sidekick was ook een traktatie voor het oog. Twee maanden voordat we haar mochten aanschouwen lazen we in één van de weinige kranten die we hebben gelezen op reis dat China overspoeld wordt door dansende omaatjes die de weg blokkeren en daar een serieus probleem begonnen te vormen. De sidekick zagen we er zo tussen staan. Genieten dus. Filmpje kunnen jullie bij de filmpjes vinde op de website; dat kunnen we er helaas niet zo tussen zetten.

Zo’n verre reis is niet compleet zonder een bezoekje bounty-eiland, daarvoor kwam de familie eigenlijk duizenden kilometers voor overvliegen. Tioman vervulde al onze chilldromen. Hangmatje, duty-free alcohol (de moeders verkondigden altijd stipt om vijf uur een he-ik-ben-wel-toe-aan-een-lekker-biertje-moment), banana pancakes, vers visje van de barbeque, overstappen naar een ander hutje in verband met kakkerlakken en een lekker potje pesten op een tafeltje op het strand. Ook snorkelen stond op ons drukke programma; Nouschka’s familieleden zijn inmiddels geen snorkelvirgins meer. Lana was zo onder de indruk van de mooie regenboogvissen dat ze bijna besloot om ook vis-vegetarier te worden (“zo zielig voor al die mooie visjes”)*, maar gelukkig kon Nouschka haar met de wijze woorden “heb je ooit zo’n mooie vis op de barbeque zien liggen? Nee toch?” kunnen overhalen to the dark side. 
*vis-racisme; kennelijk mogen alleen mooie vissen de barbeque overslaan). Van Tioman mochten we nog minstens twee weken lang nagenieten, want de vele zandvliegen hadden ervoor gezorgd dat wij zelfs nu nog najeuken van onze ontelbaren (hoewel, Lotte had nog een poging gewaagd en kwam op 59 stuks op haar benen, maar is daarna maar gestopt met tellen) beten. Geen antihistaminepil of ontstekingsremmende creme kon de jeuk doen stillen. Nouschka heeft twee weken lang haar benen niet durven te scheren vanwege alle bulten.

Laatste stop Kuala Lumpur. Vanuit daar vloog iedereen weer terug naar Nederland. Vreemde stad; het ene moment loop je over een druk plein bij de iconische Petronas towers, het andere moment bevind je je in een spookstad die alleen uit Wolkenkrabbers en snelwegen bestaat. Wel kon je er goed winkelen en eten plus cocktails zuipen op de rooftop bar. Opvallend zijn de vele lichamelijk gehandicapte mensen die langs de eettafels lopen/kruipen en soms echt mooie liedjes zingen. Daar leerden we van Jacquelines onstuitbare neiging om hen allemaal een muntje toe te stoppen. Luca: “ik doe dat niet hoor, als je er één geeft moet je ze allemaal geven”. En dat deed Jaqueline ook. Het is maar goed dat ze al na 2 dagen de stad uit konden want anders zou ze straatarm weg zijn gegaan. En dat was het einde van Maleisie. We hebben het fantastisch leuk gehad met z’n allen en heel veel gelachen, vooral om elkaar.

Indonesie

Nouschka en Lotte vlogen –ondanks de grote aswolk die zich boven het vliegveld van Bali had verzameld de dagen ervoor –toch zonder problemos naar het Hindoeistische eiland waar Lied en Anouk, vrienden van Nouschka, hen ophaalden. Indonesië had hoge verwachtingen bij ons geschept, en tot nu toe maakt het het helemaal waar. Lotte had een voordeel ontdekt van haar falende geheugen; ook een tweede keer blijkt Bali hartstikke leuk en nieuw te kunnen zijn. Ubud, het kunstenaarscentrum van Bali, het waterpaleis van Tirtta Gangga en de oude ruinetempel van Gunung Kawi bevielen iedereen, al dan niet voor de tweede keer, heel goed. Bali is echt een oase van rust. Verassend genoeg was het in Ubud ’s avonds ook best fris (voor Lotte en Nouschka’s standaarden) en liep Lotte weer een verkoudheid op. De laatste dagen Bali waren gereserveerd voor een “fun dive” (haakjes toegevoegd vanwege Nouschka’s perceptie van duiken) in Tulamben waar een bekend gezonken Amerikaans scheepswrak, the Liberty, net voor de kust een onderkomen bood aan een rijkdom aan zeeleven. Lotte kon niet duiken vanwege het opgelopen virusje, twee briesjes en het kind is verkouden, maar Nouschka besloot toch (“ik heb er de hele nacht van wakker gelegend, dat ga ik niet weer doen!”) het wrak vanaf de zeebodem te bekijken. Stoer he? Zeker YOLO. Ook de andere chickies waren stoer want die zijn gewoon ook om 6 uur opgestaan om met zonsopgang te snorkelen. Nog een snorkelmaagd (Lied) ontgroend! De rest van de dag hadden we nodig om bij te slapen en nog meer te snorkelen en kwallenbeten op te lopen. De geloosde plasjes in de zee hadden we kennelijk moeten opsparen voor na het snorkelen. Nu was er niks meer over om de kwallenbeten te genezen.
Lotte’s karma was weer top want ze had geluisterd naar David’s gebod “you will NEVER ever dive with a cold” (mag niet omdat je trommelvliezen dan kunnen scheuren, je evenwichtsorgaan dan in de war raakt, gaat braken en dan misschien niet meer boven komt). Dus de volgende morgen waren haar beide neusgaten toegankelijk en is ze stiekem uit bed gekropen om de duik te kunnen doen. Druipend maakte ze Nouschka wakker om de tweede duik samen te doen. Eindelijk hebben we zo onze duikselfie met Anouk haar GoPro kunnen maken.

37%, zijn jullie er nog? Nog maar 3 stops hoor!

Er kwam nog geen einde aan de waterpret want na de duik zijn we de boot ingestapt naar de Gili-eilanden. We hadden met goede hoop even wat anders geboekt, een tent dit keer! Nu hebben we alles ongeveer wel gehad. Bij aankomst troffen we een bouwterrein aan wat de inmiddels zieke Anouk en Lied wat slechter trokken (no worries, de bekende reisbacteriën) maar wel een hele vriendelijke eigenaar die onder andere twee Luwaks (die van die Kopi Luwak, de bekende schijtkoffie) verzorgde en wel iets heel moois van zijn tentenkamp aan het maken was. De tent beviel voor 1 nacht heel goed ondanks het seksende stelletje naast ons en een uur lang jengelende moskee die een Islamitische versie van “komt allen tezamen” zong. De volgende morgen verhuisden we naar een leuke bungalow gerund door een gezellige Japanner. In het kort hebben we fantastisch gesnorkeld op de Gili’s: onze gids tijdens het snorkelen bracht met een freedive (gewoon adem inhouden) een hele schildpad omhoog vanaf de zeebodem waarna we met deze megarelaxte Turtle konden meezwemmen. Lotte heeft zelfs een haai gezien (een vegetarische hoor!), dus onze reis is nu al compleet. Verder wees Hugo (Lotte’s gastronomisch ontwikkelde broer) die die dag jarig was ons op een heel lekker eettentje waar we tonnetjerond weer vandaan kwamen.

Op Kuta in Lombok verbleven we nog 1 nacht samen in een resort met zwembad (ja, we zijn nog steeds aan het backpacken hoor!) om de volgende morgen het propellorvliegtuigje naar Flores te pakken. Lotte had de vluchtgegevens van de semi-betrouwbare vliegmaatschappij want er was echt niks anders maar één dag van tevoren naar haar moeder gestuurd om de slapeloze nachten te voorkomen, en Nouschka had wijselijk haar mond gehouden. 

Vanaf het moment dat we op Flores landden in de middle of nowhere vonden we het al helemaal top. Onze vrolijke stoner Jack van de guesthouse bracht ons naar een slaperig dorp om de Kelimutu vulkaan te bekijken de volgende morgen. Daar ontmoetten we een Bahasa-sprekende naamgenoot van Lotte die hier om een of andere reden al 1,5 maand zit en chillt met het hele dorp. Ze rochelde zo een goedkope scooter voor ons de berg op om 4:30 de volgende morgen. En zo geschiedde.

Zit je op de fucking evenaar, blijkt het stervenskoud te zijn in de morgen. Kleddernat van de wolk waar we in reden en een uur in moesten blijven wachten op de zon die niet wilde doorbreken brachten we toch weer vrolijk de tijd door. Godzijdank bleek de microvezel nog weer een extra functie te kunnen vervullen en hield ons warm (relatief gezien dan) gedurende dat uur. En toen werden we opeens herinnerd aan een bepaalde scene in Toy Story. 1 zonnestraal brak door en gelijk ging het hele verkleumde publiek simultaan “AAAAAHHHHHWWWW” roepen. Kennen jullie die scene (anders google je “the claw toy story”). Handoeken vlogen door de lucht en camera’s verschenen onder fleecevesten uit. En dat mocht ook, want het was genieten met de pet op. Plaatjes zeggen weer meer dan woorden, dus kijken met die doppen van je. 
Op de terugweg die we lopend aflegden (mede vanwege ons al bijna overschreden budget toendertijd) werden we opgepikt door gezellige Javaanse studenten die ons meenamen in hun auto naar een waterval. Chillen met de locals 1.0.

Via een lange busreis waar men kretek in de bus rookt (echt, zodra de ene op was ging de volgende weer aan. Hoe mensen dit ooit hebben kunnen doen voor het rookverbod is ons een wonder) kwamen we bij Riung aan om een snorkeltrip te doen naar de 17. Daar volgde chillen met de locals 2.0. Om het een beetje betaalbaar te houden dachten we Loty weer op te zoeken die daar ook zou zitten. Na een kleine omweg vonden we haar in het nabijzijn van een stout aapje, Tina, een stoute politieman en 3 aangeschoten kaartende mannen. Onze planloze dag hebben we heel goed ingevuld met integreren; arak drinken, president spelen, heel veel grappen maken en een tripje naar het strand. Aan het eind van de dag was de snorkeltrip geregeld met minimale inspanning.

En de dag erna een gratis lift van leuke Franse Divemasters waarmee in de hotsprings werd gechilld. En de dag erna lekker rondscooteren in Bajawa naar traditionele dorpen. 
En nu zitten we in Labuanbajo, laatste stop Flores. Daarover meer in de volgende en laatste blog (pffjiew). 

Geef jezelf even een schouderklopje voor het uitlezen van deze blog.

Wat nog leuk was
-    Nouschka heeft eindelijk haar Avocadojuice in Melakka te pakken gekregen. Er staat weinig op Nouschka haar bucket list, maar de Avocadojuice was er zeker een al sinds de eerste dag in Myanmar. Ze is er zelfs zo’n fan van dat ze dat verkoos over een cocktail de eerste avond in Ubud, Bali. De ober geloofde er ook niks van dat ze niet wilde pimpelen (is moeilijk, 3 cocktails en een alcoholvrij drankje opnemen) en lengde de juice met een flinke dosis rum aan.
-    Op Tioman is Luca’s reflecterende witte lichaam toch lekker rosé gekleurd.
-    Heel Flores bestaat uit raggaeluisterende stoners. De politie is ook lachen want die heeft het alleen druk met kaarten en de rest van de bevolking dronken voeren met arak, ookwel holy water genoemd hier, inclusief zichzelf.
-    Onze vriend de Lonely Planet is niet onze vriend meer. Sinds de vorige uitgave zijn de prijzen verdriedubbeld. Hierdoor hebben we onder andere op een budget van 2,5 euro per maaltijd moeten leven. Toch konden we het niet laten gebarbecuede barracuda te bestellen. We hebben ons wel echte sloeberbackpackers gevoeld. 
-    Ook in Indonesië zijn er mensen met smetvrees. Onze host Billy uit het hotel in Moni was de hele dag panisch tafels aan het schoonmaken met desinfectans, of er gasten aan hadden gezeten of niet. Billy had nog meer OCD (obsessie compulsieve disorder) trekjes zoals altijd hetzelfde eten; ontbijt, lunch, avondeten en soms als snack tussendoor at hij rijst. Maar het gezegde “zonder rijst geen leven” gaat hier ook rond. 
-    75% van de bevolking op Flores is christelijk. Veel mensen hebben een betegeld graf bij hun huis staan waar ze kaarsjes op branden en op bidden. Ondanks het overheersende Christendom worden we nog steeds elke morgen wakkergeblerd door de moskee. Zijn wij even geluksvogels!
-    De enige weg in Flores wordt op dit moment verbreed. Wanneer de wegwerkers er zin in hebben gaat de weg soms 2 uur lang dicht zonder aankondiging. We hebben af en toe peentjes gezweet voor onze bus die meestal maar 1x per dag gaat. Jeej nog meer zweten!
-    We zijn heftig op zoek naar spekkoek. Na 10x navragen blijkt het toch echt uit Indonesië te komen maar het vinden, ho maar. De locals beloven steeds spekkoek (kua lapis) voor ons te maken maar vanwege de stoned- of arak-dronkenheid komt het er nooit echt van. Net als de barbeque om 5 uur.
-    Op Bali is het typisch dat er vliegers in de lucht hangen. Het is om de rijst te zegenen tijdens de periode van het planten, maar ook voor de leuk. Veel lijken op Batman. 
-    Ook Flores is een tijd bezet geweest door de Nederlanders en Indonesiers daar hebben een aantal woorden overgenomen uit het Nederlands waar soms hard om te lachen valt. Knalpijp bijvoorbeeld; een uitlaat. We hebben ook wat leuke vieze woorden van ze geleerd in Bahasa zoals Puki Mai. Lotte’s gok dat het “je kut stinkt naar vis” betekende was er niet ver van af. “Kut van je moeder” is de letterlijke vertaling.
-    Kleine dorpjes hebben naast restaurants en accomodatie niet veel, maar wonderbaarlijk genoeg is er waar je ook bent altijd een Photo copy shop. We breken ons hoofd er nog even over waarom dit een essentiele basisbehoefte is in het Florentijnse leven.