Rollin' with the springrolls

We hebben Jezus gezien. Midden op Bangkok Airport. Hij kwam letterlijk uit Jesus Christ superstar gewandeld; lange sluike haren, blonde baard en wit gewaad met antiek touw eraan vastgeknoopt. Nous en Lotte waren zo flabbergasted dat ze de echte ster van de avond misten; een traveltrolley met dikke backpack erop reed al bijna tegen ons aan toen we eindelijk het blije hoofd van Fifi zagen. Nous en Lotte hadden gewed om het feit of ze al als echte backpacker aan zou komen zetten of gewoon lekker als Aziegroentje. Nous won. Tijd voor triple rooms, triple the boobs en triple the fun!

Chiang Mai was stop numero uno. We hebben Fifi ingewijd tot de plastictafeltentcultuur en haar daar snel op de hoogte gebracht van het lekkerste Thaise eten en de fruitshakes. Daarna snakten we naar een goede cocktail. In tegenstelling tot Lotte gay-dar werkt haar fissa-dar wel heel goed; haar partyfeet wezen haar als een wichelroede door alle soi’s heen naar het uitgaansdistrict van Chiang Mai. Nouschka bleek hier een jaar geleden gedropt te zijn door een rode tuktuk maar door haar dronken staat van toen (en haar algemene onvermogen tot oriënteren) was de locatie haar tot dan toe onbekend. Bij het wederzien van een smerige tacotent en het geluid van de reggaebar ging het belletje bij haar rinkelen. Fifi lijkt de jetlag beter te trekken dan Nous en Lotte samen, want tot na middernacht (ho joh) gingen de voetjes van de vloer. 

Goed uitgeslapen voltrokken we het plan om te gaan tempelhoppen. Halverwege de dag, toen we al snakten naar spring rolls, werd ons schema ruw onderbroken door een lieve schooljongen, vergezeld door een jonge monnik, die ons aansprak om Engels met hen te oefenen. Bagan all over again, maar dit keer waren we gewaarschuwd door de reisbijbel en bovendien was dit geen versierpoging. De student was obviously homoseksueel, daar kon ook Lotte’s gaydar niet omheen draaien. De eerste hint was een blauw glittertasje (only 20 Baht!) maar met de diepe en serieuze conversatie die we in zijn gebrekkig Engels met hem konden voeren kon hij ons vertellen dat Justin Bieber “very handsome” is, hij graag selfies maakt en onze suggestieve vraag of hij van winkelen hield met een enthousiast “OH YEHEEES” beantwoorde. In de tussentijd waren we omringd door 6 andere, in het oranje geklede puberende monniken. Ons kwartiertje kletsen met deze leuke Thaise scholieren mocht van hun leraar verlengd worden tot in de classroom. Daar hebben we een uur lang van een Engelse les –Buddha style –mogen genieten. We hebben een klein beetje geleerd over het leven van Buddha maar veel meer over het Thaise schoolsysteem en het contrast met de onze. De leraar kon vrij weinig Engels, de helft van de klas lag te tukken, de andere helft mocht twee pagina’s in het Engels overschrijven van de powerpoint. Erg boeiend om mee te krijgen. 

We trokken de dag vol Thaise cultuur door naar het eind van de dag. Geen oranje gewaden en platte leren sandalen, maar veren, glamour en piemels onder rokjes. Juist ja, dat lezen jullie goed; de ladyboy cabaretshow van Chiang Mai! Kort samengevat hebben we genoten van Braziliaanse carnavalsoptredens met een hoeveelheid veren waar sowieso de helft van de amazone voor afgeslacht is, Destiny’s Child met een afvliegende pruik (waarvan het verlies heel gracieus gedragen werd (pun intended)) en moeder overste van het stel met een tot vissenkop verbouwd gelaat en één siliconentiet onder de kin, de ander bij haar nu vast haarloze navel. 

There aint no stopping us als het gaat om Thaise cultuur exploreren. Benny, een kleine Thaise dame met een enorm prethoofd en oneliners als “we are family now!” en “bad mood, bad taste” zorgde ervoor dat we straks bij thuiskomst heerlijke Thaise gerechten voor jullie kunnen brouwen. 

Na zoveel heen en weer gerend te hebben waren we toe aan een dagje bij de spa. Zo ontspannend was het helaas niet. Nouschka bleef de pijn redelijk bespaard, Fifi had in tijden lang niet zoveel pijn gehad na letterlijk dubbelgevouwen te zijn tussen een matras (nog tot twee dagen daarna rinkelden haar botten van de pijn), maar degene die nog het meest gemarteld was bleek Lotte te zijn. Vanwege haar haat aan intimiteit en close body contact koos ze voor een zeer nodige Brazilian was gezien de strandbezoekjes die in het vooruitzicht lagen. Een uur lang lagen haar luxe benen gespreid op een tafel met een wel heel lief vrouwtje boven op haar geklommen die het grootste deel van de tijd twijfelend naar haar punani keek. Het bleek niet helemaal te gaan zoals gehoopt. “You can never use enough wax” werd Lotte verteld die het roerend met haar eens was nadat ze zeker 10x over hetzelfde stukje heen was gegaan. “Yes, pour the whole pot over please” was het antwoord terug. Na een uur marteling waren beiden partijen er wel klaar mee. Bij thuiskomst moest het gekoeld worden met de verse fles water uit de ijskast. Twee dagen lang liep Lotte hetzelfde tempo als Nouschka en Fifi wat heel veel zegt. 

Ondanks dat was Chiang Mai een toppertje en met moeite verruilden we het voor het laid-back Pai. Ons verblijf was een stevige bamboehut inclusief hangmat met uitzicht op de mooie bergen. Het leek een sprookje, maar, as the saying goes, als de zon van huis is dansen de kevers. Snel na het aanschakelen van de lichten verzamelden zich troepen muggen, vliegende kevers en een soort van kruising tussen een kakkerlak en een krekel zich in en nabij onze hutten. Chaos, gekte, huilen. We hadden 3 nachten geboekt. Nouschka vreesde voor haar mentale toestand en vertrapte in haar waas van paniek het enige dier waar ze niet bang voor was. Harry de slak was niet meer. Met een intens slechte nacht slaap voor alledrie achter de rug besloten we toch op de scooter te klimmen en Pai’s omgeving te bekijken. Fifi mocht voor het eerst in haar leven op de scooter. Scherpe bochten bleken niet haar sterkste punt te zijn, ook niet met de snelheidsmeter op 1 km per uur. De verplichte eerste val van een beginner had ze goed gepland in de bosjes. Bijna was Nouschka de enige reden vergeten waarom ze naar Pai wilde gaan, maar gelukkig herinnerde Lotte haar aan de witte buddha die op één van de heuvels in Pai prijkte. Pfiew, anders hadden we nog een keer op de scooter gemoeten. 

Fifi en Lotte vertrokken de volgende morgen vroeg om een trekking door de bergen rondom Pai te maken onder leiding van Aeke, een gids die al sinds de jaren 70 trekkingen organiseerde. Helaas mocht hij nu geen opium meer roken met de trekkers vertelde hij spijtig. Na drie uur hiken met een bamboestok in de hand kwamen we aan in de Lahu village waar ze geen elektriciteit hadden maar wel zelfgebrouwen whiskey. Met wat brandende moonshine in ons mik hoorden we van Aeke over de sociale tradities van de Lahu. Bij elk Thais Nieuwjaar hebben de kinderen 12 dagen lang de vrijheid om hun deksels op allerlei potjes te proberen. Als na deze dagen van Sodom en Gomorra één van de meisjes een bun in the oven blijkt te hebben en niet meer weet wie van de jongens het kind verwekt heeft wijst ze de laatste zaadlozer uit als vader. Deze “arme stakker” kan alleen nog onder de huwelijkse verbintenis uitkomen door een hele kudde biggen te betalen aan het zwangere kind, wat een doorsnee puber ook daar vrijwel nooit bezit. Twee uur wandelen verder in het volgende dorp, dit keer bij de Lisu, leerden we over een andere traditie. Daar wordt de maagdelijkheid van een meisje hoger in acht gehouden. Vind je een meisje leuk als jongen, dan moet je meestal een forse bruidsschat (van ongeveer 1000 euro in goud/zilver/vroeger opium/biggen/kippen) betalen. Ook de Lisu mannen hebben deze som geld niet vaak in hun buideltasje zitten en zijn daardoor genoodzaakt om het meisje een aantal dagen vrijwillig te ontvoeren en naar de bergen mee te nemen. Daarna kunnen ze claimen dat de schone deerne geen maagd meer is waarna onderhandeld kan worden over korting op de liefde van je leven. 

Een aantal dagen later vertrokken we in de longboat over een laagstaande rivier naar Chiang Rai. De highlights van dit stadje bedroegen een gouden klokkentoren die klaarblijkelijk gesponsord werd door Philips Ambilight gezien de uurlijkse lichtshows met geluid dat uit een B-versie van een kindermusical leek te komen, de lugubere black house en de vreemde white temple. Deze laatste zou heel goed passen in de Efteling als de nieuwe ingang van de fata morgana met zijn extreem gedetailleerde afbeeldingen van onder andere Keanu Reeves, Jabba the Hut en Michael Jackson. Deze magische plek hebben we inmiddels achter ons gelaten om nu naar het zuiden af te reizen. 

Wat nog boeiend was:
•    Kow soi! We zijn fan van deze noedelcurry met crispy noodles on top. Het laat je lippen brandend achter.
•    Zowel Nouschka en Lotte durfden de eerste avond in het insectenhutje in Pai ’s nachts niet naar de WC, een grote uitzondering op Nouschka’s drienachtelijkse bezoekje aan de jongen met de witte bril.
•    We hadden zin in een chillavond met gezichtsmaskers maar hebben een half uur gedaan over het uitzoeken van de juiste maskers omdat bijna allen een whitening effect hadden, schoonheidsideaal hier. Fifi had een leuke met horsefat.
•    Net als je denkt dat het niet krapper kan in de lokale bus blijkt je bankje met nog wel 5 volle centimeters uitgeschoven te kunnen worden en daardoor nog een extra plek te kunnen verschaffen!
•    Nouschka is aan het trainen om een eetstokjes-jedi te worden en daarmee iedereen te verbazen bij thuiskomst.

• We zien elke dag een markt. Same same but different!