From Jungle Boogie to Beach Limbo!

Tijdens onze tocht richting het zuiden werd Fifi’s pinpas ingeslikt en heeft Lotte nog een bijzonder ongemakkelijk moment ervaren op een van de vele busstations, waar zij in een geblindeerd kantoorkamertje inclusief bed heftig het internet mocht afstruinen voor een mogelijke slaapplek terwijl er tegelijkertijd een geheime fotosessie werd gehouden van de blondine achter de computer door een van de medewerkers. 
Net voor onze derde, respectievelijke tweede stop in Bangkok, werd het tijd voor een echte jungletocht in de bushbush. Het plan was dat wij alle drie een dagtrekking gingen doen en meerdere flora en fauna zouden bekijken. Helaas ging dit beeld van ons drietjes in de real bush geen werkelijkheid worden. Na vijf minuten in onze guesthouse te zijn, werd door een van de medewerkers geroepen dat we snel naar de common area moesten komen om ‘iets’ te bekijken. Fifi kon zien dat dit ‘iets’ een wilde slang was, dat vrolijk over het terrein van ons slaapplek aan het kronkelen was. Nouschka aka pussy Hommes zou dit nieuws niet aankunnen, dus gingen Lotte en Fifi naar de common room om te inspecteren of de slang al verwijderd was van het terrein en vroegen meteen maar aan het personeel of deze glibberige beesten ook te zien waren in onze jungletrekking. Het antwoord luidde dat er meerdere slangen onze netvliezen voorbij zouden komen en ook meerdere spinnen. Met deze informatie liepen Lotte en Fifi het hutje weer in om langzaam aan Nouschka te vertellen dat er weer een trektocht aan haar voorbij zou gaan wegens haar beestenfobie. De twee vonden Nouschka compleet doorweekt van het zweet in de badkamer. Dit was puur van het feit dat er ‘iets’ in de tuinen van de guesthouse rondliep. Goed opstapje naar de aankondiging dat Nouschka’s mentale welzijn het best gebaat zou zijn bij een solitair verblijf in haar hutje met de deur op slot dan buiten in de wildernis, mits ze niet volledig paralyzed en geconstipeerd haar reis wilde vervolgen. Wat Nouschka achtereenvolgend heeft gemist, is:

•    Zwarte en witte gibbons
•    Reuze eekhoorns
•    Hornbills
•    Een enorme spin met een gouden web, die kennelijk zo groot kunnen worden dat ze een vogel kunnen opeten. (Foto’s van deze spin zullen niet in de blog voorkomen wegens de dezelfde reden waarom nouschka niet meeging met de trekking)
•    De allerkleinste uiltjes in de wereld
•    Een metallic-zilveren slang, die de twee dames allebei vast hebben gehouden
•    Een loslopende, territoriale, toerende olifant, voor wie we eventjes heel snel achteruit moesten rijden
•    En last but not least: een schildpad.

We waren zo verwend met de aanwezigheid van de junglebewoners, dat we met voldoening richting Bangkok konden gaan.

Na drie weken make-uploos en backpack sloeber door Thailand gereisd te hebben, besloten wij om naar de hoogste skybar van de hoofdstad te gaan. Helemaal opgetut en met onze vijf euro hakjes aan, die we de de middag daarvoor gekocht hadden bij de markt, namen we de taxi naar Lebua hotel. Toen de taxi over de uber sjieke oprijlaan van het hotel reed, was onze eerste gedachte ‘Fuck, kan dit ons budget wel aan?!’ Vanaf het moment dat we de taxi uitstapten, tot onze billetjes op de zachte kussens op het buitenterras werden geplaatst, werden we begeleid door knappe, goedgeklede Thaise dames en in de watten gelegd. Onze trouwe gids, the Lonely Planet, beloofde ons dat we als Hollywood diva’s de trappen van de skybar zouden afdalen en dat hebben we zeker gedaan. Twee uur later en met een rekening waarvan we drie dagen in Bangkok konden overleven, namen we de lift op de 64ste verdieping weer terug naar beneden en namen we de taxi. Deze taxirit stond in schril contrast met de luxe van de skybar. Na het standaard taxigesprek gevoerd te hebben (Where you from? Holland? Football! Van Persie!) stelde de schattig uitziende oude Thaise man voor om ons een taximassage te geven voor 100 baht. Nadat we die vriendelijk hadden afgeslagen, onder het mom van dat al onze vriendjes dat wellicht niet zo leuk zouden vinden, kwam hij zonder schaamte met het in zijn ogen betere voorstel om twee Thai boy voor 2000 baht (bijna 70 euro) te bellen. Met de verwachte verlegen giecheltjes en blosjes op onze wangen, weigerden we nogmaals zijn ‘special price offer’ en stapten wij zijn taxi uit. De dag erna bezochten we ons eerste museum van deze Aziereis; het Jim Thompson house, het huis van een westerse handelaar die o.a. de Thaise zijdeindustrie deed herleven. Zijn huis stond vol met kapot Thais servies en boeddhabeelden vanuit heel Azië. Volgens de Thai brengen kapotte spullen ongeluk, mede daardoor zou hij op mysterieuze wijze verdwenen zijn tijdens een wandeltocht over de Cameron Highlands in Maleisië (zullen we nog heen gaan in de toekomst!). 

De neus van mevrouwtje cultuurwetenschappen stond weer helemaal de museumkant op na dit bezoekje, dus we vertrokken naar Kanchanaburi. Kanchanaburi is een dorp wat dicht bij de grens met het vroegere Birma ligt en bekend is geworden door zijn beruchte brug; the bridge over river Kwai (wat je volgens de Lonely Planet als Kwer uitspreekt tenzij je als een domme Amerikaan wilt overkomen). De musea waren verassend goed voor Aziatische musea (ook al hebben we er tot nu toe maar 3 gezien). Voor ons allen was het een eyeopener wat betreft ons besef dat WOII ook echt een wereldoorlog was; ook in andere werelddelen dan Europa was er een vuile stijd aan de gang. Veel mensen zijn op een akelige manier gestorven; de kans dat je overleed was heel sterk afhankelijk van een martelende of domweg falende leiding, je ligging ten opzichte van waterbronnen en of je in het regenseizoen of het droge seizoen aankwam. Daarnaast was een inventieve medische staf van de gevangen ook een factor die je overlevingskansen aanzienlijk kon verbeteren; zo zagen we naalden die van holle doornen waren gemaakt en distilleermachines van Sakeflessen.  De Birmezen die “vrijwillig” naar de kampen waren gelokt werden net zo slecht behandeld en stierven net zo hard als de krijgsgevangenen. Wat we ook waren vergeten was dat er vrijwel direct na de overgave van de Japanners onrust uitbrak in Indonesië waardoor veel Nederlandse krijgsgevangenen nog een tijd lang in Thailand of Birma op hun persoonlijke bevrijding en transport naar huis hebben moeten wachten. Dat heeft heel veel extra levens gekost... 

Na zoveel seriositeit was het eindelijk tijd voor strand in Hua Hin, een oude badplaats waar ook de inmiddels 90-jarige koning vertoeft als hij geen officiële dingen hoeft te doen. Onze benen hadden nog nauwelijks zon gezien. Lotte kwam tijdens haar dagelijkse Tripadvisor(ob)sessie langs het “say cheese” hostel, een guesthouse gerund door een Hollandse vent die al 14 jaar in Thailand woont maar geen woord Thais spreekt. Het is eerder alsof je een bruin cafe binnenloopt in hartje Jordaan waar de bitterballen of kaassouffles je om de oren vliegen en waar Andre Hazes zich thuis zou hebben gevoeld. In Hollandse sferen spendeerden wij onze twee dagen aan het strand en leidden we onze verbrande lichaampjes naar een Thaise wijnproeverij. Gezien de ligging van Thailand zijn het geen wijnen van topkwaliteit maar eerder te vergelijken met terraswijn van het Rembrandplein; de Bourgogne hoeft de concurrentie nog niet te voelen. 

Inmiddels schreeuwden onze lichamen naar het Thaise ansichtkaartgevoel. Je weet wel, wit strandje, palmboompje, lichtblauwe zee, kut op het strand. Dus gingen we akkoord met een 8 uur durende reis naar Koh Tao. Helaas ging de operatie “kut op het stand” niet door aangezien we een volgepland vierdaags programma waren aangegaan om ons eerste duikbrevet te halen. Onder begeleiding van de temperamentvolle Spaanse David hebben we na meerdere ritjes emotionele rollercoaster met onze diepste dieptepunten (Lotte: totale blijdschap. Fifi: flashforwards naar in mootjes gehakt worden door de schroef van de motorboot. Nouschka: totale meldown: “FUCK MIJN LEVEN!!!”) toch allemaal ons brevet gehaald. En ondanks onze dieptepunten hebben we uiteindelijk allemaal kunnen genieten van het fantastische zeeleven wat Koh Tao ons te bieden had; nemo, angelfish, bannerfish, groupers, christmas tree wormen, een symbiotisch stelletje vissen en garnalen, zeekomkommers, moeilijk veel zee-egels, cleaning shrimps, stingray, rainbow fish, zebravissen en de zeer gevaarlijke triggerfish door welke David een keer is aangevallen en het eeuwige bewijs ervan nu op zijn voorhoofd draagt. We voelden ons net de kleine zeemeermin. 

Poging twee van operatie “kut op het strand”; Koh Phi Phi, here we come! Kort door de bocht: geslaagd! ’s Avonds veranderde het eiland in een waar partyresort waar wij ons als drie oude oma’s niet helemaal in thuis voelden. Toch waagden wij ons in letterlijk in het vuur van jonge dronken mensen en dronken onze “ach, we doen er gewoon eentje” passievruchtbucket. Jummie. 5 buckets later en drie paar slippers minder* hadden we bijna allemaal een keer gewonnen met beerpong en allemaal met flip-a-cup. Nouschka hadden we expres vanwege haar motoriek of het gemis daaraan in het betere team gestopt. Kennelijk vormt beerpong de enige uitzondering op Nouschka’s falende motoriek en scoorde zij punt op punt. Mogelijk is zij de reden geweest van Lotte’s enorme kater de volgende dag.   
*slippers waren gestolen door ninja’s.

Bij het luiden van de wekker bleek Lotte niet:
a.    In staat te zijn om op te staan
b.    Haar eigen backpack in te kunnen pakken
c.    5 stappen te kunnen zetten zonder hevig te zweten of te hijgen
d.    afscheid te kunnen nemen van de prullenbak in het hostel

Wonder boven wonder is ze heelhuids aangekomen bij de boot naar Koh Lanta, dit alles dankzij de geweldige buddysupport van de andere twee wijffies die over een beter alcoholafbraaksysteem beschikken dan de eerste. Blootvoets bereikten we anderhalf uur later het uitgestorven Koh Lanta waar we toevalligerwijs in een billig resort met zwembad terecht zijn gekomen; de ideale uitvalsbasis voor een uitbrakdag. Vol enthousiasme gingen we ( -Lotte) naar de balie om een dagje snorkelen en eilandhoppen te boeken. De creditcard lag al tussen duim en wijsvingers toen we het teleurstellende bericht kregen dat er in het laagseizoen alleen een 1-eilandtoer werd gedaan in een longtailboot. Ook goed, YOLO*! En het is maar goed dat we hebben geYOLO’d want stiekem maakten ze er een 2-eilandentoer voor ons van. 
*You Only Live Once

De eilanden werden verruild voor het net zo bijzondere vasteland van Zuid-Thailand; daar zou onze laatste stop zijn waarna de wegen zouden scheiden tussen Fifi en de blonde dames. In een hip hostel met gratis bananen brachten we onze laatste dagen door en boekten we meteen onze laatste twee toers. Op dag nummer één, 28 juni, bracht een busje ons naar de hot springs waar je maximaal 20 minuten in mocht badderen; de mineralen in het water zouden je anders volledig dehydrateren. Om dat drama te vermijden maar vooral omdat we het niet langer dan 12 minuten volhielden in de very hot hot springs hebben we ons aan dat advies gehouden, en dat terwijl we normaal zo rebels zijn. Bij de volgende stop bij de emerald en de blue pool (naam spreekt voor zich) was het fun en jolijt toen we Japanners met selfiesticks keihard glibberend zagen vallen en we weer opeens op de foto moesten met een random Aziaat. 

Om 12 uur s’ nachts was er geen sprake van cocktails, partypoppers of toeters en bellen, want Lotte had besloten haar verjaardag Granny style in te luiden. Snurkend sloeg de klok 12 uur.

Dag nummer twee, 29 juni, werd Lotte a-capella wakker gezongen door de twee sopranen. Daarna nam Katy Perry’s “Birthday” het over. Na een ontbijtje gratis bananen vetrokken we met 54 knopen in de speedboot richting de Hong Islands waar de ansichtkaartenindustrie ook zeker door floreert.

Nouschka mocht er ook haar junglemomenten inhalen bij de 600 meter lange Nature Trail. Ze heeft zelfs een aap gezien. Suck on that, Kao Yai! Nog specialer werd de dag toen de vriendelijke tourguide zijn allereerste Happy Birthday ooit voor Lotte ging zingen met een fantastisch stuk cake in de handen. Onze laatste stop was het Paradise Island. Echter kwam het ware paradise pas aan wal in de vorm van een Haagen-Dahz ijsje met extra caramel sauce. Het is alsof ze de winkel er speciaal voor Lotte’s verjaardag hadden neergezet. Bij thuiskomst werd ze verrast door een hele hoop slingers en (nog op te blazen) ballonnen van welke ze het bestaan al afwist (Nouschka kon de verassing al niet voor zich houden bij de eerste ontmoeting met Lotte in Bangkok) maar vanwege Lotte's slechte geheugen voor alles wat geen feiten zijn alweer vergeten was. Verrassing! Een goed etentje zonder alcohol voor Lotte want dat ligt nog gevoelig sinds Koh Phi Phi en vroegtijdige nostalgische terugblikken op onze reis samen maakte de rest van de avond tot een waar feest. Na een verontrustende kinderfilm te hebben gekeken zeiden we voor de laatste keer “Buenos noches” tegen elkaar. Nu is het echt zover en zijn we langzaam, stapje voor stapje afscheid aan het nemen van Fifi: voor de laatste keer door de 7-eleven struinen, nog een laatste keer massage, nog één keertje samen lunchen, nog een laatste keer elkaar horen poepen en nog heel veel keer samen lachen.

Wat nog interessant is
•    Vanaf de grond hebben we de gibbons sierlijk door de bomen zien slingeren aan hun enorm sterke armen. Maar wanneer de gibbons bij een gevecht om territorium de lange val naar beneden maken zijn ze kennelijk wat minder gracieus. Hoewel de armen extreem sterk zijn zijn de benen wat minder ontwikkeld. Tijdens de weg terug naar de boom houden ze het niet langer dan 15 seconden op hun benen vol “and then they take a nap”, vertelde onze gids vrolijk. Het rennen zelf is kennelijk ook heel grappig; om de stabiliteit te behouden worden de lange armen de lucht in gegooid tijdens het rennen. 
Voorbeeld: https://m.youtube.com/watch?v=AwqhgrpZ5Bc
•    Ladyboys zijn hier zeer geaccepteerd. Soms vormen ze zelfs de grootste bron van inkomen voor hun hele familie wat er af en toe tot  leidt dat jongens al van jongs af aan als meisje verkleed en behandeld worden door hun families. Hopelijk wordt het kind dan later kostwinner. 
•    Mooi betekent schaamhaar in het Thais, dus zeg het vooral niet hardop als je een leuk tasje ziet.
•    Een factor die mogelijk heeft bijgedragen tot Jim Thomson’s ongelukkige vermoedde einde is zijn geboortejaar: voor mensen die in het jaar van Paard zijn geboren is hun 61e jaar een gevaarlijk jaar. Ook hij verdween dat jaar. 1990 is ook een paardenjaar; Nouschka, opletten!
•    Naast een partyeiland was Koh Phi Phi (helaas niet uitgeproken als Fi Fi (the H is silent...)) een katteneiland en hebben we meerdere malen stil moeten staan om poesjes te aaien. Pussy on the beach!
•    Nouschka’s briljante reactie op het pendelbootje naar de duikboot: “oh god, ook nog zo’n vluchtelingenbootje!”
•    Onderweg naar het nationaal park voor de jungletocht hadden we een noodzakelijke overnachting in Khorat. Om middernacht werden we nog bij het ene hotel geweigerd omdat we niet akkoord gingen met twee kleine bedden voor 3 personen die we zelf aan elkaar moesten knutselen dus kwamen we na een korte tocht over een met kakkerlakken bezaaide straat terecht bij een hostel “with the ambience of an insane asylum”, aldus de Lonely Planet. We hebben er overigens heel goed geslapen voor minder dan 3 euro per persoon. Je moet er wat voor overhebben.

•    Er is een krekel waarvan het geluid op een uitgaand skypegesprek lijkt
•    Na een maand weten we het verschil nog steeds niet tussen gele en witte mais: het antwoord blijft nog steeds “same same, but different”.
•    In Thailand is ieders zonnebril gesneuveld