Kiwi’s, schapen en heel veel leuke mensen

Voor de laatste keer gewekt door het gebruikelijke ochtendsalvo (Geoff die een enorme ruft laat in de pot op minder dan 1m afstand van mijn hoofd om 5:30 stipt) vertrek ik uit Melbourne. De avond ervoor heb ik een Nederlandse avond verzorgd door stamppot met echte rookworst te maken (met paksoi want andijvie was er niet. Ook goede optie!). De afsluiter was 2 stuks tarte tatin aangezien dat Lancelot’s favoriete toetje van me was. In een smsje na het afscheid op het vliegveld met Geoff vertelde hij me dat het erg fijn was om me in huis te hebben en veel rustiger dan met alleen de twee mannen thuis. Met zijn tweeën was het een beetje zoals ik Susanne en Mamma vaak samen zie: Geoff die Lancelot achter de broek zit en Lancelot die dat niet trekt. Met een derde erbij was het kennelijk goed te harden en het regelmatige koken/eten samen bleek hen goed te doen. Vaker samen veel te veel tarte tatin eten was mijn advies dus:) Hoop dat ze zich er aan houden. Meer tarte tatin is voor iedereen een goed idee. Behalve voor mensen met diabetes.

De eerste twee dagen in Auckland stonden al vast. Daarna zou ik op de bonnefooi verder gaan. Ik heb nog een enorm stressmoment gehad omdat de creditcard te weinig credit had (we gebruiken het gezamenlijk met het gezin) en het maximum van ATM-geldopname 500 euro per dag was. Met het geld van de creditcard en de pinautomaat zou ik net niet halen en dan zou ik de auto niet kunnen huren en/of het volgende hostel niet kunnen betalen aangezien dat cash of credit moet. Wat dan op zou zijn. Op 40 dollar na had ik het net gehaald. Wat een opluchting. De weg naar het eerste hostel toe was gelukkig heel kalmerend. Heuvels, exact zo mooi groen en glooiend als die van Hobbitton uit de LOTR (leken; google dit) strekten zich voor me uit aan de ene kant, aan de andere kant een blauwe baai. En dan bijna zonder tegenliggers. In het donker, zonder navigatie, vond ik bij toeval het eerste en hele leuke hostel. In het vorige dumpten alle mensen die naar huis gingen vanuit Auckland hun eten en andere troep bij mij, dus na nieuwe vrienden gemaakt te hebben in het volgende hostel kon ik zonder supermarktbezoek een maaltijd bij elkaar koken. 

Ik was nog steeds een beetje gespannen door al het gedoe met de autohuur en het geld, dus lang ben ik niet op coromandel peninsula gebleven wat ik eigenlijk wel had moeten doen. Ik reisde meteen door naar het zuiden over de 309 wat een hele mooie dirtroad was waar ik een leuke biggenfarm zag. Ik reisde verder voor een eerste Couchsurfing ervaring bij Jon, een vreemde hippie die als skydive-instructeur bij een slechte landing zonder openen van de parachute besloot de passagier op hem te laten landen in plaats van zijn eigen leven te redden. Hij hield er een halve verlamming van de benen aan over. Heroisch en dus een goede vent leek me. Helaas klikten we heel slecht en bleek de hele ervaring maar matig te zijn. Na wat gezeik over dat mensen niet weten wat couchsurfen is en het alleen als een gratis accommodatie zien, het maken van vrienden die niet echt vrienden zijn, dat men moet stoppen met dit soort levensveranderende backpackreizen en ga zo maar door. Het commentaar dat deze vent zo positief in het leven stond op de website van het couchsurfen vind ik bijzonder. Had twee dagen geboekt bij Jon op zijn boot maar ben er maar 1 gebleven. Ervaring rijker? Jazeker. Ik heb twee keer over mezelf heen geplast toen ik uit de boot moest hangen om te plassen. 

Na mijn vlucht uit de haven besloot ik Mount Manganui te bewandelen, wat geen echte berg is maar een heuvel. Volgens mij hebben we in Nederland grotere heuvels. Ik denk dat ze de heuvels hier namen geven als bergen net zoals ze condooms XL noemen terwijl ze alleen maar M of gewoon S zijn om mannen een beter gevoel over hun piemel te geven. Zo ook de Nieuw Zeelanders met hun “bergen”. Op deze berg kwam ik een leuke vent tegen met een fietshelm op en zo’n spacende blauwe steampunk-bril. Nogmaals: voor leken; gebruik google. Hij sprak me aan met de vraag waar ik vandaan kwam. “Oh man, I’ve been telling the Dutch for years now that Obama is gonna blablabla and the Russians with their nucleair bombs blablabla and the aliens are gonna take us out of here. Knettergek. Heerlijk. Als je meer over zijn gebrabbel wil weten kan je op de website http://www.archaeoastronomer.simplesite.com kijken waar hij heel gedetailleerd heeft beschreven hoe de overheid bepaalde sterrenstelsels voor ons achterhoudt en dat dat sterrenstelsels zijn die kenmerkend zijn voor aliens. Het grappigst is het commentaar wat mensen achterlaten op de website zoals: man, I met this guy at Mt. Manganui, totally bonkers. Where’s that shit about Obama? Dat maakte mijn ervaring met Jon weer beter. 

Ik landde in een ontzettend leuk hostel in Rotorua, een geothermisch stadje met allemaal warmwaterbronnen en hete modderpoelen. Onderweg daar naar toe vroeg ik me af of ik vroegtijdig rectaal incontinent aan het worden was. Het rook naar een goede eierpuf in de auto en naar mijn weten had ik er geen gelaten, zelfs niet heel stilletjes. Een blik in de achteruitkijkspiegel liet zien dat ik geen stiekeme passagier had waarna het besef kwam dat ik in de buurt van Rotorua moest zijn. Zwavel is het mineraal wat het meest uit de bronnen opstijgt. Een minder puntje van het stadje dus, maar alles went.  De modderpoelen en warmwaterbronnen in de stad veranderen constant van uiterlijk, en vaak ook van plek. Bij een bezoek aan de kerk daar zie ik dat de straat opgebroken is omdat een nieuwe bron besloten had zich daar te vestigen. 

Het hostel was het oudste hostel in heel Rotorua en ik heb maar een paar relaxdagen voor mezelf gehouden om even op adem te komen en in de chillmodus te raken. Ik boekte aanvankelijk voor 1 nacht maar het werden er drie. Een poolparty, veel wandelingen, bezoekjes aan musea en tot slot een bezoekje aan een afgelegen warmwaterbron met een van de jongens die in het hostel werkt maakte het bezoekje het helemaal waard. Deze jongen kwam uit Israel en had zijn dienstplicht geweigerd. Iedereen, man en vrouw, heeft dienstplicht in het leger; 2 jaar voor vrouwen, 3 voor mannen. En de training vertelde hij me bestaat echt niet uit een straffe opleiding in Krav Maga en vechttechnieken; ze leggen nauwelijks uit hoe je geweer werkt. Op de eerste dag van de inschrijving weigerde hij waarna twee dagen in detentie volgden. In die tijd kwam er een psycholoog en een psychiater langs. Alleen met een psychische diagnose kom je onder de dienstplicht uit. Voor knettergek spelen lukt niet iedereen, dan moet er echt iets mis met je zijn wil je de psychiater doen laten geloven in je ziekte. Hij speelde het slimmer en vertelde over zijn symptomen die bij een depressie horen zoals niet slapen, niet eten en geen concentratie hebben zonder het woord depressie te noemen. In deze situatie kan ik me voorstellen dat het niet moeilijk was om dit te faken. En nu zit hij in Nieuw Zeeland en nam hij me op zijn vrije dag mee naar Kerosine Creek. Ik heb nog even gevreesd voor mijn autootje want de weg er naartoe besloeg een traject van een paar kilometer met meer gaten die gevuld moesten worden dan Kim Holland. Voor zo’n slet-weg ben ik helaas niet verzekerd. 

Na het afscheid pikte ik wat backpacker op om een geiser te bekijken die tot uitbarsting werd gebracht met surfactant (zeep). Taupo was de volgende bestemming. Daar heb ik de Tongariro crossing, een van de mooiste wandelingen van Nieuw Zeeland gedaan met een hele leuke groep mensen die ik in het hostel heb leren kennen. Een van onze auto’s parkeerden we bij het einde, de andere bij het begin. Zo konden we de shuttlebus van 65 dollar vermijden. Nieuw Zeelanders zijn heel leuk en lief maar ze weten ook goed geld te verdienen aan toeristen. Over de wandeling kan ik niets anders zeggen dat het fantastisch was en dat ik helemaal verliefd op Nieuw Zeeland ben geworden. Plaatjes zeggen meer dan woorden dus daar verwijs ik dan maar naar. 

Tot slot besloot ik gisteren te gaan skydiven. Mam, ik heb het zoals beloofd niet verteld voordat ik ging, maar daarna. Nu weet je dat ik nog leef. Nadat ik in een strak pakkie ben gehesen ontmoette ik Brad, mijn instructeur. Ik heb me de ballen uit de broek gelachen, mocht ik die hebben. Iedereen was nerveus maar wij waren heel chill samen. Ik zag alleen maar mannelijke skydive-instructeurs dus suggereerde ik dat dat kwam omdat alle meisjes dan verplicht op hun schoot moesten zitten. En hij naar mij dat ik meer aan Yoga moest doen aangezien ik mijn benen niet ver genoeg kon spreiden om de brede (built as a brick shit house) skydive-instructeur tussen mijn benen te laten zitten. Na nog meer oneliners konden we het goed met elkaar vinden. Giechelend sprongen we van 12000 voet naar beneden waarna ik het raarste gevoel in mijn leven heb beleefd. In het moment dat je je maximale snelheid probeert te bereiken krijg je een verliefd gevoel in je buik zoals wanneer je over een heuveltje rijdt op hoge snelheid in de auto, maar dan enorm versterkt en over een tijdsbestek van een paar seconden steeds maar aanzwellend. 1 seconde dacht ik dat ik dood ging, maar daarna was het het ziek gaaf. De 40 seconden freefall duurden heel lang, het was fantastisch. Daarna volgden een aantal minuten met de parachute open. Ik mocht zelf ook sturen en Brad misselijk maken met wat rondjes rechtsom en linksom. Voor aanvang van de landing vertelde hij me dat de landing niet zijn sterkste punt was, maar ik verzekerde hem ervan dat ik wel van ruig hield. En lachend landden we weer. Een privé-ritje volgde in de kanariegele Hummer-limousine die (dit heb ik gevraagd aan de bestuurder) 4,5 liter benzine voor 10 minuten rijden van het vliegveld naar mijn hostel nodig had en dus 9 dollar kostte. Ik voelde me heel schuldig over het milieu, maar Sam, de bestuurder, zei dat het de schuld van zijn baas was omdat die perse zo’n speeltje wilde hebben voor zijn cliënten. Doe mij mijn Fiatje maar. 

Vandaag ga ik een paar dagen surfen in Raglan, een hippiedorpje in het westen van NZ. Ik laat jullie dan wel weer iets weten. Sturen jullie wat leuke mails terug? Vind ik gezellig. 
Doehoeeeei