Een en al nattigheid plus bijna dood-ervaringen

Met een extra Duitser in de auto (Franziska is haar naam, 1.87 m hoog, toonbeeld van de Duitse Ubermensch) en regen op het dak vertrok ik een week geleden naar de westkust waar het hippiedorpje Raglan op ons wachtte. Daar zouden we flink gaan uitrusten na de crossing die we hadden gedaan en surfen.

Het was paasweekend wat ons noodzaakte om uit de backpacker-ik-leef-met-de-dag-super-mindfull-stemming te komen. Nieuw-Zeelandse families vinden hostels namelijk een briljante plek om hun kinderen te dumpen tijdens de vakantie, wat het voor ons wat moeilijk maakte om een kamer te vinden. Hoppend van hostel naar hostel surften we drie dagen lang in de regen in de baai van Raglan. Eerst op laagtij wat je kennelijk niet moet doen (halve emmer zout water naar binnen gekregen) en daarna netjes telkens wanneer het hoogtij was. Ik was nog een beetje roestig na de surfweek in Carcans twee jaar geleden. Desalniettemin trok het surferjongens aan, de kiwi Jonathan en de Amerikaan CJ wiens naam ik een keer wel kon onthouden omdat het me aan GTA San Andreas deed denken. Na twee zinnen uitgewisseld te hebben en veelbetekenende blikken van CJ naar Franzi werden we uitgenodigd in hun partyhostel. Ik zag het wel zitten om te matchmaken en besloot dat ik de BOB van de avond zou zijn. 

Misschien was het niet een te beste oplossing, want die dag stond mijn Karma heel laag. Toeristen in huurauto’s zijn de laatste tijd een enorm probleem gebleken voor de lokale bevolking. Kiwi’s irriteren zich mateloos aan per ongeluk rechts rijdende en andere fouten makende toeristen. De bevolking vond het hoog tijd dat er actie werd ondernomen en sindsdien zijn er een aantal gevallen bekend van Kiwi’s die slechte bestuurders van de weg hebben gehaald en de sleutels van ze hebben afgepakt. Deze specifieke dag had ik het ze niet kwalijk genomen. 2x zag ik op een rotonde mijn voorganger niet van rechts komen, midden in een T-splitsing besloot mijn onderbewuste ik dat de auto voor me moest worden ingehaald waarbij ik bijna een blonde familie van 5 overreed die chillend met een ijsje in de hand de enige weg in Raglan overstak. Ik vond steun bij een andere Jucy-auto (het merk autoverhuur) die zo scheef geparkeerd stond als de piemel van een bekende Brabander. De slogan be jucy, live jucy, rent jucy prijkte op de zijdeuren van de campervan De toevoeging drive jucy, park jucy miste nog. Maargoed. Ik was dus de BOB. 

Eenmaal daar aangekomen troffen we de al bezatte en naar barbequeworst ruikende Jonathan aan plus een giegelende CJ. Na wat poep praten en deze adolescente jongens “hot potato” te hebben zien spelen (een hete steen uit het rustieke nepkampvuur halen en overgooien) besloot ik het wingmannen maar naar een hoger niveau te tillen en me met jonathan af te zonderen om de Duitser en de Amerikaan WOII goed te laten maken. Make love, not war, een slogan die bijna net zo vaak terug te zien was in dit hippiedorp als de anti-Chlamydiaposters. Coincidence? I think not. Na eerst onzedelijk betast te worden door Bing, een Amerikaan die in het partyhostel werkte sinds drie jaar (waarna de chlamydiaposters verschenen) en wie ik 2 seconden daarvoor met een ander meisje zag zoenen, was Jonathan aan de beurt. Een halve fles Jim Beam en 7! Barbequeworsten doen de testosteron opvlammen gok ik zo. Gelukkig vond hij het wel cool dat ik alsnog met hem wilde praten ondanks het feit dat hij me bleef proberen te zoenen (1x een elleboog incasserend), en dat met die geur uit zijn mond die verraadde dat er nog kort geleden een dood dier in had rondgemalen. En dat allemaal zodat CJ en Franzi alleen maar een beetje konden zoenen. Je moet er wat voor over houden om je Karma omhoog te krijgen... Reanimaties doen we even een half jaartje niet meer, dus ik moet het zo maar oplossen. 

Na deze reuzespannende ervaringen ging ik weer terug naar het stinkdorp Rotorua omdat het zo gezellig was. Daar ontmoette ik wat Maori vrienden van de jongens van het hostel. Een van hen had een nichtje van 5 waar ik het enorm goed mee kon vinden. Tijdens het zwemmen in the Blue Lake hielp ik haar over haar angst heen om van een platform af te springen wat me een heel goed gevoel gaf. En verder gaf ze me het allerliefste compliment ooit door te zeggen dat ik heel mooi was als ik als een zeemeermin zwom en dat mijn haren dan net goud waren. Zo lief! Veel beter dan het compliment voorheen dat ik ondanks de vele mogelijkheden geen mensen had aangereden met mijn Fiatje. Maakte mijn dag weer goed. Net als de falafel die ik zelf had gemaakt. Belofte nummer 4: Ik ga iedereen falafel geven als ik terug kom in Nederland. Moeilijk lekkahhh. 

Twee dagen verder was het toch tijd om weer verder te gaan. Ik gaf nog twee backpackers een lift naar Taupo waarmee ik misschien op het Zuidereiland ga verder reizen. Gaan we nog zien. Ze deelden mijn liefde voor TimTams in ieder geval, dus dat moet goed komen (heb ik al over TimTams verteld? Ze zijn mijn nieuwe liefde. Zeg alsjeblief niet dat ze in Nederland verkocht worden want dan heb ik over 2 jaar diabetes. En een hartaanval). Een korte stop in regenachtig Napier, het art-deco stadje van Nieuw-Zeeland volgde. Hoge verwachtingen maar weinig boeiends. Eigenlijk zijn alle steden in Nieuw-Zeeland poep. Je gaat voor de natuur, zeker niet voor de steden. Allemaal Amerikaans uiterlijk; 1-verdiepinghuizen, lange, saaie en brede straten zonder een oud centrum. Wel kwam ik er bijzondere mensen in het hostel tegen zoals een kennelijk bekend medium. 

Via een 6 uur durende reis in de regen (nog steeds!) vertrok ik naar Wellington waar ik nu weg. Onderweg heb ik nog een Kiwi (de vogel) reservaat gezien. Die kunnen kennelijk wel 60 jaar oud worden! Maar meestal 30. Ze hebben lange snavels die ze snachts in de grond steken en dan lucht door hun neusgaten blazen om insecten en ander voedsel mee te vinden. En hun eieren zijn 20% van hun lichaamsgrootte! Dat is alsof je een een yogabal moet baren als mens! Respect voor hun vajayjays. Wellington is hectisch in vergelijking met de rest van Nieuw-Zeeland. Ik moest weer helemaal wennen aan het “drukke” verkeer. Maar alles is goed gekomen, karma inmiddels hersteld.

Oh en die bijna-doodervaringen? Waren er natuurlijk helemaal niet. Maar ik wilde mamma laten schrikken:) Niks aan het handje, houd van je mam. Geen zorgen maken. 

Hugo, je vroeg me nog of ik wel genoeg tijd had om mezelf te ontdekken. Dus hier is een lijstje van dingen waar ik achter ben gekomen over mezelf deze reis:

Wat ik leuk vind:
•    In mijn eentje in een stad ronddwalen
•    Nieuwe lekkernijen ontdekken
•    Bijzondere mensen fotograferen
•    Random mensen aanspreken
•    Dierenparken
•    Plafonds van kerken
•    Poepen

Wat ik niet leuk vind:
•    De meeste moderne kunst
•    Culturele informatie in de vorm van een performance door mensen die het anders niet hadden gedaan als ik er niet was (zoals een Haka zien door mensen die 4 generaties ervoor echte maori waren maar nu alleen maar MacDonalds eten en Haka’s doen voor toeristen)
•    Mensen die geen Engels spreken in multicultureel gezelschap
•    De muziek op de radio hier. Om een of andere reden zijn ze enorme fans van Ed Sheeran en hebben soms een Ed-hour. Gekke boel.
•    Ongeïnspireerde toeristische souvenirs
•    Achter vrachtwagens rijden op de snelweg en ze niet kunnen passeren omdat alles hier een one-way is en je niet om de bochten heen kan kijken, daar val ik van in slaap

Later meer zelfontdekkingen.

Liefs en lebbers!