'Murican freed'm

Sjeeeeezus, weer een blog? Ja, het is weer een weekje en drie pakken timtams verder. Ik ben, zoals ik misschien al eerder heb aangestipt, bezig een energievooraad aan te leggen voor het geval dat de acute diarree me in Azië zal doen vermageren. Het zou nu zelfs een beetje jammer zijn als Salmonella besluit mij over te slaan want dan kom ik ronder terug dan dat ik heen ging. Gelukkig hoor ik hier van meerdere mannen dat ze iets vollere vrouwen fijner vinden. Een flirt-aanpassing speciaal voor mij of toch een evolutionaire aanpassing gezien de algemeen toenemende BMI?

In Wellington heb ik nog Colina en Rob, een klinisch-geneticus (arts) in opleiding en een manager van een vissersoutfit- en parafernaliabedrijf ontmoet die ik via een grote omweg (via de buren van mijn ouders in Amsterdam) heb leren kennen. Hilarisch om met Rob over sportvissen te praten. Hij had ook veel kennis over kledingmaterialen zoals gore-tex, en gaf me allerlei handige tips hoe droog te blijven tijdens het hiken. Als dank gaf ik hem de gouden tip om Hello Kitty visserspakken te ontwikkelen voor Aziaten gezien de crisis ook zijn niche geraakt had. Aziaten, met name Japanners, hebben veel liefde voor Hello Kitty. Ik zie het vaak op hun backpacks of hun gewone koffers, want backpacken is niet echt backpacken voor Aziaten. Ze reizen gewoon van plek naar plek met een of andere tourbus zoals altijd. Gekkerds. Je kan ze ook altijd spotten op plekken met gratis wifi waar ze als als zombies tegen elkaar aangeleund op hun Hello Kitty smartphones appen. Als Rob besluit een Hello Kitty visserspak te maken zal ik daar wat posters rondstrooien. 
Ze brengen me nog naar de Ferry die moeilijker te vinden is dan gedacht waarna ik de oversteek naar het Zuiderleiland maak en in Picton aankom. Daar wacht Franzi op me; ik kwam haar weer in Wellington tegen en ze besloot dat ze wel weer met me verder wilde reizen. 

In Kaikoura probeerde we twee keer de whale-watching tour te boeken. De tour werd helaas twee keer afgelast waarna we het plan moesten laten varen. Geen walvissen voor mij! Gelukkig werd dat de volgende dag goed gemaakt tijdens de wandeling in het Abel Tasman Park, een van de highlights van Nieuw-Zeeland. Heel veel boeiends is er in de tussentijd niet gebeurd, behalve dat ik eigenlijk vrij geagiteerd werd door de aanwezigheid van Franzi. Ik had niet echt een klik met haar en na ongeveer een week samenzijn merkte ik dat we al gesprekken aan het herhalen waren. Dan weet je wel dat het niet gesmeerd loopt. Ik weet niet of jullie dat ook wel eens is opgevallen, maar als mensen weinig gespreksstof hebben gaat het vaak over dingen die mensen stom vinden. Zo heb ik al het geneuzel over Franzi’s falende broertje, de milde bevriezingssymptomen van haar ledematen, het beslaan van haar bril en de gedeelde teleurstelling in de Nieuw-Zeelandse muziek al meerdere malen met haar besproken. Gelukkig kon ik haar onderweg naar het park koppelen aan een Zwitsers meisje dat in ieder geval niet naar Nieuw-Zeeland was gekomen voor alle hikes. Dit bleek een goed aanknopingspunt voor een (negatief?) gesprek te zijn want de rest van het park kon ik in mijn eigen looptempo (Franzi beschreef me later als Lola in de Duitse Arthouse-film Lola rennt) bewonderen. Zoals een rottende potvis op het strand. Eindelijk mijn walvis (beluga whale) gezien! Zo, die kan ook weer van de checklist af. 

Nu ik weer alleen was merkte ik dat ik me niet meer zo vrij voelde als in het begin van de reis toen ik nog echt in mijn eentje was waarna ik besloot maar snel afscheid van Franzi en het nieuwe Zwitserse meisje te nemen. Dit geweldige idee vierde ik door het laatste stuk van het park terug te rennen. Ik voelde me net Bilbo Baggins die met een kaart in de hand “on an adventure!” gaat. Ook vierde ik het door op de parkeerplaats met de ipod in mijn oren een uur vreugdedansjes uit te voeren, aangezien de andere meisjes een flinke tijd op (mijn) schema achterliepen. 

De westkust kon ik lekker vroeg in de morgen beginnen nu ik niet op de traag opstaande Franzi hoefde te wachten, jeej! Die dag was helemaal geweldig. Het gevoel van vrijheid wat weer langzaam in mijn buik opborrelde als een verliefd gevoel werd versterkt nadat ik mijn itunes aan de autoradio had aangesloten en Hidaway van Kieza door de speakers liet pompen. Helemaal gelukkig bracht de eerste stop me in Ross, een historisch goudstadje. Daar huurde ik, oprecht, een schep en een “goldpan” waarmee ik het gouden geluk zelf achterna ging. Niks gevonden natuurlijk behalve een mooi steentje waar wat goudvlokken op te zien zijn, maar de ervaring zelf was het zeker waard. De rivier waarin je naar goud kon zoeken glinsterde van al het goud wat er in vloeide. Ontzettend bijzonder. Na een half uur heb ik me er van weg kunnen sleuren, want verslavend was het wel. Ik had nog de hele westkust voor de boeg. 

Onderweg had ik veel tijd om na te denken over dingen zoals mijn verwachtingen:
 
Wat ik niet verwacht had
•    Dat ik verkouden zou worden. Ondertussen heb ik al 1 long opgehoest door 3 verkoudheden in 1,5 maand.
•    Dat ik minder dan de helft van de kleren in mijn backpack gebruik
•    Dat alleen in de auto te zitten ontzettend leuk kan zijn
•    Dat ik nog een keer terug wil naar Nieuw Zeeland, misschien wil ik er wel eventjes werken!

• Dat ik weer zo blond zou worden. Ik ben ondertussen weer goudlokje. Hoop niet dat iedereen in Azie het straks wil aanraken. Maar gelukkig heb ik dan een net zo blonde Nouschka naast me! Zin in!

En over andere dingen. Zoals mezelf. Zo ging ik nadenken over het feit dat ik me niet snel open stel voor andere mensen. Skip dit stuk als je niet van zweverigheid houd. Maar ik ging nadenken over waarom ik het stom vind om sommige momenten met anderen te delen. Zoals een autoritje, of hetzelfde boek door een ander laten lezen wat ik erg mooi vond, of Susanne verbieden hetzelfde beleg op haar brood te doen als ik (vroeger), of in het algemeen vertellen wat ik leuk/stom vind en wat ik die dag heb gedaan of gedacht. En ik denk dat dat is omdat je dan een stukje van jezelf weggeeft. Maar het is mijn stukje Lotte en dat geef ik niet graag weg. Anders blijft er niks van me over. Als ik een boek lees en ik voel of denk er iets bijzonders bij dan wil ik ook niet dat iemand anders hetzelfde of iets anders voelt dan ik bij dat boek of moment want dat maakt het minder bijzonder. En minder Lotte. Misschien een beetje gek uitgelegd maar daar dacht ik dus over na. En daar heb je dus een reis van een half jaar naar het andere eind van de wereld voor nodig om dit te realiseren, natuurlijk. 

Nou, ik laat het even bij deze niet-boeiendheid. Volgende keer betere inzichten hoop ik. Genoeg wandelingen in het vooruitzicht om weer lekker in mijn eentje over dit soort dingen te filosoferen. 

Doehooeeiii